ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ :
...Το 325μ.χ. με την Α΄οικουμενική σύνοδο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία απόκτησε και θρησκευτικό θρόνο.
Το 395 διχάστηκε σε δυτική και ανατολική με αποτέλεσμα να έχει διπλό πολιτικό θρόνο: (ΡΩΜΗΣ-ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ) και διπλό θρησκευτικό: (ΠΑΠΑΣ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ).
Το 476 έπεσε η δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το 1453 η ανατολική και μαζί έπεσε και ο πολιτικός θρόνος. Ο θρησκευτικός θρόνος όμως παρέμεινε και το 1957 με την συνθήκη της Ρώμης άρχισε την ανασύσταση της αυτοκρατορίας του (Διευρυνόμενη Ευρωπαϊκή Ενωση).
Και το 1964 με την άρση των αναθεμάτων ξεκίνησε τις συζητήσεις για την επανένωσή του ώστε να προκύψει ένας και μοναδικός θρόνος γιά την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που αναδύεται παντοδύναμη μέσω των επιταχυνόμενων ιδιωτικοποιήσεων, κατασχέσεων και οικονομικών-πολιτικών ενοποιήσεων...
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦ. 11ον
(και είπε ο άγγελος στον Δανιήλ: )
1.Από τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Κυρου (538π.χ.) άρχισε να πραγματοποιείται
2. η αληθής προφητεία που τώρα σου αναγγέλλω. Μετά τον Κυρο άλλοι τρεις βασιλιάδες θα βασιλέψουν στην Περσία, ο τέταρτος θα πλουτίσει πολύ και θα εκστρατεύσει εναντίον όλων των Ελληνικών βασιλείων.
Ο πρώτος βασιλιάς της Μηδοπερσικης κοσμοκρατορίας ήταν ο Κύρος Β΄ (βασίλεψε 538-530 π.χ.), δεύτερος ο Καμβύσης Β΄ (530-521 π.χ.), τρίτος ο Δαρείος Α΄( 521-486 π.χ.) και τέταρτος ο Ξέρξης Α΄(486-465 π.χ.). Η μεγαλύτερη και η πλέον συστηματικά οργανωμένη εκστρατεία των Μηδοπερσων εναντίον των Ελλήνων έγινε το 480 π.χ. υπό την αρχηγία του Ξέρξη, με συγκέντρωση πολυπληθών θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων και στόχευε στην κατάκτηση ολοκλήρου του ελλαδικού χώρου. Μέσα από μια σειρά συγκρούσεων οι Έλληνες ματαίωσαν τα σχέδια των εισβολέων.
3. Μα θα ενθρονιστεί στα Ελληνικά βασίλεια ένας βασιλιάς δυνατός που θα κυριεύσει πολλούς και θα κάνει ότι αυτός θέλει.
. Η ένωση των Ελλήνων έγινε πραγματικότητα σε συνέδριο στην Κόρινθο στις αρχές του 337 π.χ. όπου συμμετείχαν όλες οι πόλεις εκτός από την Σπάρτη. Τότε ιδρύθηκε η πανελλήνια αμυντική και επιθετική συμμαχία με ισόβιο αρχηγό τον βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο Β΄, αυτός όμως δολοφονήθηκε το καλοκαίρι του 336 π.χ. και έτσι ο γιος και διάδοχος του στον Μακεδονικό θρόνο, Αλέξανδρος Γ΄, απαίτησε την επανάληψη του συνεδρίου της Κορίνθου όπου ανακηρύχθηκε αυτός ηγεμών της συμμαχίας και συγχρόνως στρατηγός –αυτοκράτωρ στον εκδικητικό πόλεμο που θα ανελάμβαναν οι Έλληνες εναντίον των Περσών. Ο Μ. Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του το 334 π.χ. και μέσα σε μια δεκαετία (334-324 π.χ.) κατάκτησε την ανατολή φθάνοντας μέχρι τον Ινδό ποταμό, προσκυνηθηκε ως θεός και κατέσφαξε όλους όσους εναντιώθηκαν η είχαν αντίρρηση στην «θεϊκή» θέληση του, ακόμα και τους πλέον στενούς του φίλους, συγγενείς και συνεργάτες
4. Όταν βρεθεί στο απόγειο της δόξας του, θα πεθάνει και η βασιλεία του θα διαιρεθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μα απ’οσους τον διαδεχθούν κανείς δεν θα τον φθάσει σε δόξα και δύναμη, καθώς το βασίλειο θα περιέλθει σε άλλους και όχι στους απογόνους.
Στα 33 του χρόνια ο Μ. Αλέξανδρος ήταν κυρίαρχος σχεδόν ολόκληρου του τότε γνωστού κόσμου, και προετοιμαζόταν για εκστρατεία στην Αραβία. Μια ξαφνική αρρώστια όμως ματαίωσε τα σχέδια του. Πέθανε στην Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, στις 13 Ιουνίου του 323 π.χ. Στην οικογένεια του Μ. Αλεξάνδρου δεν υπήρχε διάδοχος που να είναι σε θέση να κυβερνήσει. Ο ετεροθαλής αδελφός του Αρριδαιος ήταν διανοητικά καθυστερημένος και ο γιος του από την Ρωξάνη Αλέξανδρος Δ΄ ήταν βρέφος. Αρχικά οι στρατηγοί του Μ. Αλεξάνδρου αναγόρευσαν βασιλέα τον Αρριδαιο, που πήρε το όνομα Φίλιππος Γ΄, και συμφώνησαν να περιμένουν την ενηλικίωση του συνβασιλεα Αλεξάνδρου Δ΄ και μέχρι τότε ο καθένας τους να διοικεί την περιοχή (σατραπεία) που του ανατέθηκε. Εξ αιτίας όμως των φιλοδοξιών μερικών, ξέσπασαν έντονες συγκρούσεις μεταξύ τους, όλοι οι νόμιμοι διάδοχοι δολοφονήθηκαν και οι στρατηγοί που επέζησαν αυτοανακηρύθηκαν βασιλιάδες το 306 π.χ. και ίδρυσαν ανεξάρτητα βασίλεια. Από τα βασίλεια που δημιουργήθηκαν δυο ήταν εκείνα που διεκδίκησαν ουσιαστικά την κοσμοκρατορία αφού αυτά μοιράστηκαν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο τμήμα της και πρωταγωνίστησαν στη παγκόσμια σκηνή σχεδόν τρεις αιώνες αλληλοσφαγιαζομενα. Το ένα βασίλειο ήταν των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο και το άλλο των Σελευκιδών στην Μεσοποταμία. Οι βασιλιάδες των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών αναφέρονται στις προφητείες Δανιήλ, ως βασιλιάς του Νότου και βασιλιάς του Βορρά αντίστοιχα, ενώ ως βασιλιάς της Δύσης και βασιλιάς της Ανατολής εννοούνται οι βασιλιάδες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης, που διεκδίκησαν την κοσμοκρατορία στην επόμενη φάση της, την Ελληνορωμαϊκή. Και με αυτόν τον τρόπο διαιρέθηκε η βασιλεία του Μ. Αλεξάνδρου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
5. Στην αρχή θα ισχυροποιηθεί ο βασιλιάς του νότου. Ένας από τους στρατηγούς του θα ενισχυθεί απ’αυτόν και θα επεκτείνει κατά πολύ την κυριαρχία του χάριν της εξουσίας αυτού.
Ο Πτολεμαίος Α΄ (Σωτηρ) (ιδρυτής του βασιλείου των Πτολεμαίων), εξ αρχής είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν αδύνατο να κυβερνηθεί το κράτος του Αλεξάνδρου από έναν στρατηγό χωρίς να εξοντωθούν οι υπόλοιποι για αυτό προσπάθησε να μείνει ουδέτερος στις αντιπαλότητες τους και επιδόθηκε στην οργάνωση και ενίσχυση της χώρας του. Το 316 π.χ. ο Σέλευκος Α΄(Νικατωρ) πού τού είχε ανατεθεί η διοίκηση της Μεσοποταμίας, φοβούμενος τον Αντίγονο που φιλοδοξούσε να βασιλέψει σε όλη την κοσμοκρατορία, κατάφυγε πρόσφυγας στην Αίγυπτο και έπεισε τον Πτολεμαίο να βγει από την ουδετερότητα. Στις επιχειρήσεις που ακολούθησαν εναντίον του Αντίγονου, ο Σέλευκος είχε την ηγεσία του στόλου και εν γένει διετέλεσε στρατηγός του Πτολεμαίου, όπως και στην μάχη της Γάζας (312 π.χ.) όπου συνέτριψαν τον γιο του Αντίγονου, Δημήτριο. Μετά από αυτή τη μάχη ο Πτολεμαίος έδωσε στρατιωτικές δυνάμεις (800 πεζούς και 200 ιππείς) στον Σέλευκο βοηθώντας τον έτσι να αποκατασταθεί οριστικά στην σατραπεία του στην Μεσοποταμία. Ο Σέλευκος κατέλαβε την Βαβυλώνα την 1η Οκτωβρίου 312π.χ. και κατόρθωσε να δημιουργήσει το βασίλειο των Σελευκιδων, το οποίο ειδικά μετά την μάχη της Ιψου (301 π.χ.) έγινε το μεγαλύτερο σε έκταση και πληθυσμό από όλα τα άλλα. Τότε ο Σέλευκος διεκδίκησε και την περιοχή της Κοίλης (νότιας) Συρίας και της Φοινίκης που ήταν κτήσεις του Πτολεμαίου.
6. Μετά τα χρόνια αυτού του βασιλιά, θα αναμειχθούν οι βασιλικοί οίκοι, και η κόρη του βασιλιά του νότου θα παντρευτεί τον βασιλιά του βορρά για να συναφθεί συνθήκη ειρήνης. Μα δεν θα επικρατήσει το θέλημα εκείνου που την έστειλε, ούτε ο απόγονος του θα ενθρονιστεί, αλλά θα παραδοθεί στην καταστροφή και αυτή, και οι ακόλουθοι της και οι υπηρέτες της, και ο άνδρας της.
Δυο χρόνια πριν πεθάνει ο Πτολεμαίος Α΄ όρισε ως διάδοχό τον γιο του Πτολεμαίο Β΄(Φιλάδελφο) και για να επιβάλει αυτόν, τον ανακήρυξε βασιλέα παραιτουμενος ο ίδιος από τον θρόνο (284 π.χ.). Ο Πτολεμαίος Β΄ το 252 π.χ. (αφού είχε προηγηθεί ο Β΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 260-253 π.χ.), σύναψε σύμφωνο φιλίας με τον τότε βασιλέα των Σελευκιδων Αντιοχο Β΄(θεό) και του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του Βερενίκη, αφού ο τελευταίος εγκατέλειψε την ως τότε σύζυγο του Λαοδικη. Ο Αντιοχος Β΄ τότε όρισε ως διάδοχο του τον πρώτο γιο που θα αποκτούσε από τον γάμο αυτό. Έξι χρόνια αργότερα τον Ιούλιο του 246 π.χ. η Λαοδικη δηλητηρίασε τον Αντιοχο Β΄ και κατά διαταγή της δολοφονήθηκε και η Βερενίκη με τον γιο της. Οπότε την βασιλεία πήρε ο γιος της Λαοδικης, Σελευκος Β΄(Καλλίνικος)
7. Στον θρόνο του βασιλιά του νότου, θα ενθρονιστεί ένας από τα βλαστάρια του βασιλικού της γένους. Αυτός θα επελθει με δύναμη και θα εισχωρήσει στα φρούρια του βασιλιά του βορρά. Θα πολεμήσει εναντίον τους και θα νικήσει.
Στον θρόνο των Πτολεμαιων, από τις αρχές του 246 π.χ. είχε ανέλθει ο αδερφός της Βερενίκης Πτολεμαίος Γ΄(ευεργέτης), αυτός όταν έμαθε τον θάνατο της αδελφής του εισέβαλε στη Συρία προχώρησε στην Κιλικία και από εκεί στη Μεσοποταμία (Γ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ η ΛΑΟΔΙΚΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 246-241 π.χ.).
8. Επιστρέφοντας θα φέρει στην Αίγυπτο σαν αιχμαλώτους τους θεούς και τα χωνευτά αγάλματα, και κάθε πολύτιμο αντικείμενο, χρυσό η αργυρό, και θα υπερισχύσει έναντι του βασιλιά του βορρά.
Επέστρεψε από Μεσοποταμία αφού λεηλάτησε τα Σούσα και ανέκτησε τα αγάλματα θεών που είχε πάρει ο Καμβύσης Β΄ όταν είχε καταλάβει την Αίγυπτο σχεδόν 3 αιώνες πριν.
9. Μα ο βασιλιάς του βορρά θα εισβάλλει στο βασίλειο του βασιλιά του νότου αλλά θα γυρίσει πίσω.
Ο Σέλευκος Β΄ επιχείρησε επίθεση εναντίον του Πτολεμαίου Γ΄ στην Κοίλη Συρία το 242 π.χ. επειδή όμως δεν διέθετε τις αναγκαίες δυνάμεις και λόγω όξυνσης κάποιας εσωτερικής κρίσης, αναγκάστηκε να αποσυρθεί.
10. Οι γιοι του όμως θα μαζέψουν ισχυρό στράτευμα που θα προελασει και θα κατακλύσει το βασίλειο του νότου, θα περιέρχεται την περιοχή και θα χτυπά με δύναμη.
Ο Σέλευκος Β΄ πέθανε το 226 π.χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Σέλευκος Γ΄(Σωτηρ η Κεραυνός) ο οποίος έμεινε μόνο δυο χρόνια στο θρόνο γιατί το 223 π.χ. δολοφονήθηκε στην Φρυγία κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας, και στον θρόνο ανέβηκε ο άλλος γιος του Σέλευκου Β΄, ο Αντιοχος Γ΄(Μεγας). Αυτός την άνοιξη του 219 π.χ. ανακατέλαβε την Σελεύκεια και εισέβαλε στη Κοίλη Συρία όπου οι διοικητές των φρουρών της Πτολεμαΐδας και της Τυρου στασίασαν κατά του Πτολεμαίου Δ΄(Φιλοπατωρ) και του παρέδωσαν τις πόλεις (Δ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 219-217 π.χ.). Εκτός από αυτές κατέλαβε και μερικές μικρότερες πόλεις αλλά επειδή φοβήθηκε αντεπίθεση του Πτολεμαίου Δ΄ επέστρεψε στη Σελεύκεια το φθινόπωρο του 219 π.χ. Την άνοιξη του 218 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ επανέλαβε την εισβολή και αφού συνέτριψε, σε μάχη κοντά στη Σιδωνα, τα στρατεύματα που είχε ο Πτολεμαίος Δ΄ στη νότια Συρία (2.000 νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες) προχώρησε νοτιότερα και σε λίγο διάστημα κατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της Κοίλης Συρίας.
11. Ο βασιλιάς του νότου θα εξαγριωθεί και θα βγει να πολεμήσει εναντίον του. Θα παρατάξει πολύ στρατό και θα εξαναγκάσει τον στρατό του βορρά να παραδοθεί.
Ο Πτολεμαίος Δ΄, που εν τω μεταξύ είχε αυξήσει κατά πολύ τον στρατό του με μισθοφόρους από Ελλάδα και με ντόπιους Αιγυπτίους και Λιβυους, αναχώρησε στις 13 Ιουνίου του 217 π.χ. από την Αλεξάνδρεια για τη Κοίλη Συρία. Ο στρατός του απετελειτο από 70.000 πεζούς, 5.000 ιππείς και 73 ελέφαντες. Στη σφοδρή μάχη, που έγινε κοντά στη πόλη Ράφια στις 22 Ιουνίου του 217 π.χ., ο στρατός του Αντιοχου Γ΄, που απετελειτο από 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ελέφαντες, φαινόταν αρχικά να υπερισχύει. Με την παρέμβαση όμως της αδελφής του Πτολεμαίου Δ΄, Αρσινόης η οποία δωροδόκησε και παρακάλεσε με κλάματα τους Αιγυπτίους στρατιώτες να πολεμήσουν σκληρά, τα πράγματα αντιστράφηκαν και τελικά τα Αντιοχικα στρατεύματα ετράπησαν σε φυγή.
12. Θα συλλαβει αιχμαλώτους, θα αλαζονευτεί και θα θανατώσει δεκάδες χιλιάδες, μα τελικά δεν θα υπερισχύσει.
Από τον στρατό του Ατιοχου Γ΄ συνεληφθησαν 4.000 αιχμάλωτοι, άλλοι 10.000 σκοτώθηκαν και ο ίδιος αποσύρθηκε από την Κοίλη Συρία η οποία καταλήφθηκε και πάλι από τον Πτολεμαίο Δ΄. Ο τελευταίος στις 12 Οκτωβρίου του 217 π.χ. επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή.
13. Ο βασιλιάς του βορρά θα επιστρέψει και θα μαζέψει πολύ περισσότερο στρατό από την προηγούμενη φορά, και προς το τέλος των χρόνων της βασιλείας του, θα εισβάλει ξανά στο νότο με μεγάλη στρατιωτική δύναμη και πολλά εφόδια.
Την άνοιξη του 202 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ εισέβαλε πάλι στην κοίλη Συρία
(Ε΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 202-198 Π.Χ.) Βασιλιάς των Πτολεμαιων τότε, ήταν ο Πτολεμαίος Ε΄(Επιφανής) που πήρε το θρόνο το 204 π.χ.
14. Τον καιρό εκείνο και άλλοι λαοί θα επαναστατήσουν εναντίον του βασιλιά του νότου, και άνθρωποι φαύλοι από τον ισραηλιτικό λαό θα ξεσηκωθούν για να πραγματοποιήσουν ένα όραμα τους μα θα αποτύχουν.
Τον καιρό εκείνο εσωτερικές κρίσεις μάστιζαν την Αίγυπτο. Ήδη από το207 π.χ. στην Άνω Αίγυπτο κάποιος ιθαγενής φαραώ Αρμαχις (η Αγχμαχις), από την Νουβία, ίδρυσε με κέντρο τη Θηβαιδα ανεξάρτητο κράτος. Επίσης ο ηγεμών της Αιθιοπίας Εργαμενης (η Ασεχραμαν), ο οποίος ήταν τοποτηρητής του Πτολεμαίου, ανακήρυξε τη χώρα ανεξάρτητο βασίλειο και υποστήριξε την εξέγερση στη Θηβαιδα. Την επανάσταση των ιθαγενών κατέστειλε το 197 π.χ. ο στρατηγός Σκοπας, ενώ το 186 π.χ. ο «πρώτος των φίλων» Ευμενης συνέτριψε τις δυνάμεις των ιθαγενών Αιγυπτίων, Αιθιοπων και Νουβιων συμμάχων.
Επίσης επί βασιλείας Πτολεμαίου Δ΄ είχε διαταχθεί εξοντωτικός διωγμός εναντίον των Ιουδαίων της Αιγύπτου που παρέμεναν πιστοί στο νόμο του Θεού. Οι Ιουδαίοι που είχαν προδώσει την πίστη τους και είχαν προσκυνήσει τα είδωλα δεν εκδιώχθηκαν αλλά συντάχθηκαν με τον βασιλιά και προσπάθησαν να αποκτήσουν δύναμη και δόξα με την εύνοια του. Κατόπιν όμως θεϊκής παρεμβάσεως, ο Πτολεμαίος Δ΄ άλλαξε γνώμη και ελευθέρωσε τους 100.000 Ιουδαίους -που είχε συγκεντρώσει στο ιπποδρόμιο της Αλεξάνδρειας για να πολτοποιηθούν από πλήθη εξαγριωμένων ελεφάντων- και τους επέτρεψε μάλιστα να φονεύσουν τους προδότες ομοεθνείς τους.
15. Ο βασιλιάς του βορρά θα προχωρήσει και θα φτιάξει πολιορκητικά προχώματα και θα καταλάβει οχυρωμένες πόλεις, ενώ οι δυνάμεις του βασιλιά του νότου δεν θα μπορούν να αντισταθούν, μα ούτε και οι επίλεκτες δυνάμεις θα φέρουν αντίσταση.
Την άνοιξη του 201 π.χ. οι δυνάμεις του Αντιοχου Γ΄ κατέλαβαν σχεδόν όλη την Κοίλη Συρία και έφθασαν ως την Γάζα την οποία πολιόρκησαν μέχρι το φθινόπωρο οπότε και κατελήφθη. Ο Αιτωλός στρατηγός Σκοπας με μισθοφόρους από την πατρίδα του, με μια χειμερινή προέλαση ανακατέλαβε το νότιο τμήμα της Κοίλης Συρίας και τοποθέτησε φρουρές στις σημαντικότερες ακροπόλεις όπως των Ιεροσολύμων. Την επόμενη όμως άνοιξη (200 π.χ.) ο Αντιοχος Γ΄ επικεφαλής ισχυρών δυνάμεων πολέμησε τον Πτολεμαίκο στρατό του Σκοπα στο Πανιο , κοντά στις πηγές του Ιορδάνη, και τον διέλυσε. Ο Σκοπας με 10.000 άνδρες που διασωθήκαν, βρήκαν καταφύγιο στην οχυρωμένη Σιδωνα. Ο Αντιοχος Γ΄ κατέλαβε την Σιδωνα μετά από πολιορκία ενός έτους και παρά το γεγονός ότι τρεις στρατηγοί του Πτολεμαίου Ε΄ προσπάθησαν να λύσουν την πολιορκία.
16. Ο βασιλιάς του βορρά θα προχωρά ακάθεκτος χωρίς κανείς να μπορεί να στηθεί μπροστά του. Θα στρατοπεδεύσει στην γη την αγία και θα την λεηλατήσει.
Εκτός από την Σιδωνα ο Αντιοχος Γ΄ κατέκτησε την Βατανεα την Σαμάρεια τα Αβιλα τα Γαδαρα και την Ιουδαία. Κατέλαβε επίσης και την ακρόπολη των Ιεροσολύμων αφού την πολιόρκησε για ένα χρόνο. Από το καλοκαίρι του 198 π.χ. όλη η περιοχή της νότιας Συρίας, Φοινίκης και Παλαιστίνης έγινε τμήμα του κράτους των Σελευκιδων.
17. Θα σχεδιάσει να εισβάλει στο βασίλειο του νότου με όλη την δύναμη του βασιλείου του, γι’αυτό θα συνθηκολογήσει και θα δώσει μια κόρη του στον βασιλιά του νότου για γυναίκα του. Αυτή όμως δεν θα μείνει πιστή στον πατέρα της και θα πάρει το μέρος του άνδρα της.
Τους πρώτους μήνες του 195 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ σύναψε συνθήκη ειρήνης με τον Πτολεμαίο Ε΄ και του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του Κλεοπάτρα Α΄. Ο γάμος έγινε στη Ράφια τον χειμώνα του 194 π.χ. Δυο χρόνια αργότερα
ο Αντιοχος Γ΄ κήρυξε πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων, που την εποχή εκείνη είχαν αρχίσει να διεκδικούν την κοσμοκρατορία (ΑΝΤΙΟΧΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 192-191 Π.Χ.). Μετά την ήττα του στη μάχη των Θερμοπύλων (26 Απριλίου 191π.χ.), ο Αντιοχος Γ΄ κατεφυγε στην Εφεσσο. Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων του στην Ελλάδα, ο γαμπρός του Πτολεμαίος Ε΄, όχι μόνο δεν τον υποστήριξε αλλά έστειλε πρέσβεις στη Ρώμη για να τους προτρέψει να μεταφέρουν τον πόλεμο στην Ασία και να θέση στη διάθεση τους τις στρατιωτικές του δυνάμεις.
18. Κατόπιν θα στρέψει την προσοχή του στα παράλια μέρη. Θα καταλάβει πολλά και θα καθαιρέσει τους άρχοντες εξευτελίζοντας τους, μα ο εξευτελισμός θα επιστρέψει σε αυτόν.
Τον Σεπτέμβριο του 191π.χ. ο Αντιοχικος στόλος ηττήθηκε από τον Ρωμαϊκό, στην ναυμαχία του Κωρύκου. Ο Αντιοχος Γ΄ βλέποντας να κλονίζεται η κυριαρχία του στο Αιγαίο και στα Μικρασιατικά παράλια αντεπιτέθηκε. Την άνοιξη του 190π.χ. συνέτριψε τον στόλο των Ροδίων, που ήταν σύμμαχοι των Ρωμαίων, στο σαμιακό λιμένα του Πανόρμου. Η Ρόδος έχασε 30 πλοία τον ναύαρχο Παυσιστρατο και πολλούς ναυτικούς. Το καλοκαίρι του 190 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ ανέκτησε την Φώκαια, την Κύμη και άλλες Αιολικές πόλεις, εισέβαλε στο βασίλειο της Περγάμου, πολιόρκησε την Ελαία, λεηλάτησε την γύρω ύπαιθρο και τέλος κατέλαβε πόλεις της Μυτιληναικης Περαιας. Μετά όμως από την ήττα του στις ναυμαχίες της Σιδης (Αύγουστος του 190 π.χ.) και της Μυοννησου (Σεπτέμβριος του 190 π.χ.) έχασε οριστικά τον έλεγχο του Αιγαίου. Η τελική μάχη έγινε στην Μαγνησία τον Δεκέμβριο του 190 π.χ. όπου ο Αντιοχος Γ΄, παρά το ότι αντιπαρέταξε στις ρωμαϊκές λεγεώνες ένα κολοσσιαίο στράτευμα, ηττήθηκε με βαρύτατες απώλειες και αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει με την Ρώμη. Στην συμφωνία των Σάρδεων (Ιανουάριος 189 π.χ.) και στην συνθήκη της Απάμειας (καλοκαίρι 188 π.χ.) ο Αντιοχος Γ΄ υποχρεώθηκε να πληρώνει υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις και του επιβλήθηκαν εξευτελιστικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί όροι. Το δε βασίλειο του συρρικνώθηκε χάνοντας όλες του τις κτήσεις δυτικά της οροσειράς του Ταύρου.
19. Τέλος θα στρέψει την προσοχή του στην ενίσχυση της δικής του χώρας μα θα ασθενήσει θα πέσει νεκρός και δεν θα βρεθεί ο τόπος του.
Ο Αντιοχος Γ΄ μετά την συνθήκη της Απάμειας αντιμετώπιζε ανυπέρβλητες οικονομικές δυσχέρειες. Η συντριβή του στρατού του , η απώλεια του στόλου και η επαχθέστατη πολεμική αποζημίωση που του επιβλήθηκε από τους Ρωμαίους είχαν φέρει το κράτος του στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Τα μέσα στα οποία κατάφυγε ο βασιλιάς για να αναπληρώσει τα κενά του βασιλικού του ταμείου, σταθηκαν και η αιτία του θανάτου του. Στις 4 Ιουνίου του 187 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄, περνώντας από την Ελυμαιδα, διανοήθηκε να συλήσει το μεγάλο και πλουσιότατο τοπικό ιερό του Βηλου με αποτέλεσμα να λυντσαριστεί και να κομματιαστεί από τους κατοίκους.
20. Θα βγει απ’το βασιλικό του γένος ο διάδοχος της βασιλείας και θα πάρει τον θρόνο. Μα θα καταχραστεί τη δόξα της βασιλείας του και τις μέρες εκείνες θα συντριβει όχι όμως σε μονομαχία ούτε σε πόλεμο.
Μετά τον θάνατο του Αντιοχου Γ΄ στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιος του Σέλευκος Δ΄ (Φιλοπατωρ) ο οποίος, μη αναλογιζόμενος το πάθημα του πατέρα του, φέρθηκε αλαζονικά και έστειλε τον ανώτερο αξιωματούχο του κράτους Ηλιόδωρο να αρπάξει τα χρήματα από το θησαυροφυλάκιο του ναού των Ιεροσολύμων. Οι φιλοδοξίες του Σέλευκου Δ΄ και οι εν γένει προσπάθειες του να διασπάσει τον απομονωτικό κλοιό, που του είχε επιβληθεί με την συνθήκη της Απάμειας, ανησύχησαν την Σύγκλητο η οποία σε συνεργασία με το βασιλιά του Περγάμου σχεδίασαν την εξόντωση του Σελευκιδη βασιλιά. Έτσι το 175 π.χ. ο Σέλευκος Δ΄ δολοφονήθηκε από τον Ηλιόδωρο, ο οποίος απετέλεσε απλώς το εκτελεστικό όργανο στα σχέδια της Ρώμης.
21. Και άλλος θα ενθρονιστεί στον θρόνο του. Αυτός θα είναι εξοστρακισμένος και δεν πρόκειται να του δώσουν την βασιλεία, μα θα έρθει με πλούτο και θα πάρει την βασιλεία με δολοπλοκίες.
Οι Ρωμαίοι πριν δολοφονήσουν τον Σέλευκο Δ΄ τον είχαν αναγκάσει να στείλει στην Ρώμη τον πρωτότοκο γιο του και νόμιμο διάδοχο του Σελευκιδικου θρόνου Δημήτριο Α΄. Τότε απελευθέρωσαν τον νεότερο αδερφό του Σέλευκου Δ΄ τον Αντίοχο Δ΄(Επιφανής) που είχε δοθεί ως όμηρος μετά την ήττα του πατέρα τους στην Μαγνησία. Ο Αντιοχος Δ΄ που ήταν γνωστός για τις φιλορρωμαικες του διαθέσεις μετά την απελευθέρωση του (176 π.χ.) εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εκεί πληροφορήθηκε την δολοφονία του αδελφού του. Τότε έσπευσε στη Μικρά Ασία όπου τον υποδέχτηκε ο εκεί τοποτηρητής της Ρώμης και βασιλέας του Περγάμου Ευμενης Β΄ ο οποίος τον έστεψε με τα σύμβολα της βασιλικής εξουσίας και ανέθεσε στον αδελφό του Άτταλο Β΄ να τον συνοδεύσει ως τα σύνορα της Συρίας. Στον Σελευκιδικο θρόνο όμως είχε ήδη εγκατασταθεί ο δευτερότοκος γιος του Σέλευκου Δ΄ Αντίοχος. Για να μην οξύνει τις αντιδράσεις των πιστών υπηκόων του δολοφονημένου βασιλιά, ο Αντιοχος Δ΄ τον αναγνώρισε αρχικά ως συμβασιλεα αλλά το 170 π.χ. τον δολοφόνησε.
22. Οι δυνάμεις του βασιλιά του νότου που σάρωναν τους εχθρούς, θα σαρωθούν από τον βασιλιά του βορρά και θα συντρίβουν, τον καιρό εκείνο θα συντριβει και ο τότε αρχιερέας του Ισραήλ.
Ο Πτολεμαίος Ε΄ δολοφονήθηκε το 180 π.χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Πτολεμαίος ΣΤ΄ (Φιλομητωρ) που ήταν 3 (η 6) ετών. Επίτροποι του ανήλικου βασιλιά αναδείχθηκαν δυο αυλικοί ο Ευλαιος και ο Λήναιος οι οποίοι με την αδέξια πολιτική τους οδήγησαν το κράτος σε χρεοκοπία και αποδιοργάνωση. Για να καλύψουν την κρίση που προκάλεσαν, παρέσυραν την Πτολεμαικη αυλή στην ανάληψη πολέμου εναντίον του Αντιοχου Δ΄ για την ανάκτηση της Κοίλης Συρίας, γεγονός που έμελλε να έχει ολέθριες συνέπειες για το αποδυναμωμένο αιγυπτιακό βασίλειο.
Κατά τον εορτασμό των γάμων του Πτολεμαίου ΣΤ΄ με την αδελφή του Κλεοπάτρα Β΄ (174 π.χ.) έγιναν αισθητές οι εχθρικές διαθέσεις της αυλής της Αλεξάνδρειας εναντίον του Σελευκιδη βασιλιά. Οι πρέσβεις του Αντιοχου Δ΄ που παρέστησαν στις τελετές ενημέρωσαν τον βασιλιά τους για το πολεμικό πνεύμα που επικρατούσε στην Αίγυπτο και εκείνος έσπευσε να ενισχύσει την αμυντική οργάνωση της Κοίλης Συρίας και τα σύνορα του προς την Αίγυπτο.
Τον καιρό εκείνο αρχιερέας στα Ιεροσόλυμα ήταν ο ευσεβής Ισραηλίτης Ονιας Γ΄ αλλά ο αδελφός του Ιάσων κατάφερε να τον παραμερίσει και να του πάρει την αρχιεροσύνη προσφέροντας στον Αντιοχο Δ΄ μεγάλο χρηματικό ποσό και υποσχόμενος να εξελληνίσει την Ιουδαία.
Τρία χρόνια αργότερα το 171 π.χ. ο Ιάσων αντικατασταθηκε στην αρχιεροσύνη από τον επίσης ελληνίζοντα Μενέλαο αφού ο τελευταίος υποσχέθηκε στον Αντιοχο Δ΄ περισσότερα χρήματα από αυτά που έδινε ο προκάτοχος του.
Η τυραννική διακυβέρνηση του Μενελάου και η κατασπατάληση του θησαυρού του ναού προκάλεσαν την αγανάκτηση του Ονια Γ΄ ο οποίος κατηγόρησε δημοσίως τον Μενέλαο και μετά κατέφυγε στη Δάφνη κοντά στην Αντιόχεια. Τις μέρες εκείνες όμως ο Αντιοχος Δ΄ απουσίαζε στην Κιλικία για να καταστείλει αναταραχή που είχε εκδηλωθεί στην Ταρσό και στην Μαλλό, έτσι ο Μενέλαος θεώρησε κατάλληλη την περίσταση για δράση και δωροδοκώντας τον Ανδρόνικο, αξιωματούχο της σελευκιδικης αυλής, πέτυχε την δολοφονία του Ονια.
23. Μετά από συνδιαλλαγές με τον βασιλιά του νότου, θα τον εξαπατήσει και θα υπερισχύσει εναντίον του με λίγη δύναμη.
Ο Αντιοχος Δ΄, με πρεσβεία που έστειλε στη Ρώμη το 173 π.χ., είχε διαβεβαιώσει την σύγκλητο πως δεν θα ανελάμβανε επιθετικό πόλεμο εναντίον της Αιγύπτου, παρά το εχθρικό κλίμα που καλλιεργούσαν εναντίον του οι επίτροποι του Πτολεμαίου ΣΤ΄. Επειδή όμως την εποχή εκείνη η Ρώμη προετοιμαζόταν για πόλεμο εναντίον του βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα (Γ΄ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 171-167 π.χ.) το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να εξασφαλίσει την ουδετερότητα των Πτολεμαιων και των Σελευκιδων και προφανώς η όξυνση στις σχέσεις των δυο ισχυρών Ελληνιστικών κρατών αποτελούσε την καλύτερη εγγυηση ότι δεν επρόκειτο να αναμειχθούν στον ρωμαιομακεδονικο πόλεμο.
Η πτολεμαικη αυλή ερμήνευσε την ουδέτερη στάση της Ρώμης ως εκδήλωση ενθαρρυντικής ανοχής και έτσι το 170 π.χ. κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των σελευκιδων αφού προηγουμένως εορτάστηκε στην Αλεξάνδρεια η επίσημη ενθρόνιση του Πτολεμαίου ΣΤ΄ όπου ανακηρυχθήκαν συμβασιλεις η αδελφή του Κλεοπάτρα Β΄ και ο αδελφός του Πτολεμαίος Η΄ (Φυσκων).
Μολονότι η πρωτοβουλία της κηρύξεως του πολέμου (ΣΤ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 170-168 Π.Χ.) προηλθε από την πτολεμαικη αυλή, οι ανεπαρκείς πολεμικές προπαρασκευές και η ανάληψη της ηγεσίας του στρατού από τους επιτρόπους, που δεν διέθεταν στρατηγικά προσόντα, επέτρεψαν στον Αντιοχο Δ΄ να ξεκινήσει πρώτος τις επιχειρήσεις. Τον Ιούλιο του 169 π.χ. ο σελευκιδης βασιλιάς κατατρόπωσε τον πτολεμαικο στρατό σε σφοδρή μάχη μεταξύ του όρους Κασίου και του Πηλουσιου και μετά από σύντομη ανακωχή πέτυχε με στρατήγημα να γίνει κύριος του Πηλουσιου, παραβιάζοντας τις πύλες της κάτω Αιγύπτου. Οι δυο επίτροποι Ευλαίος και Λήναιος σκοτώθηκαν και την επιτροπεία του βασιλιά ανέλαβαν ο Κομανός και ο Κινέας. Στο πολεμικό συμβούλιο που συγκληθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πανικού στην Αλεξάνδρεια, στα οχυρά τείχη της οποίας είχε αναδιπλωθεί ο Πτολεμαίος ΣΤ΄, αποφασίσθηκε η άμεση επιδίωξη συναλλαγής με τον Αντιοχο Δ΄.
24. Και σε μέρη εύφορα και πλούσια θα πάει, και θα κάνει πράγματα που δεν τα έκαναν ούτε οι πατέρες του ούτε οι παππούδες του. Θα μοιράσει δώρα και λάφυρα και επισιτισμό, σχεδιάζοντας πονηρά σχέδια εναντίον της Αιγύπτου και μέχρι ορισμένου καιρού.
Ήδη μεγάλο μέρος της Κάτω Αιγύπτου είχε περιέλθει χωρίς αντίσταση στην εξουσία του Αντιοχου Δ΄ που με την γενναιόδωρη συμπεριφορά του τόσο απέναντι στον ηττημένο πτολεμαικο στρατό όσο και απέναντι στους πληθυσμούς των πόλεων του αιγυπτιακού δέλτα είχε κατορθώσει να δημιουργήσει ευνοϊκό προς αυτόν κλίμα. Η πτολεμαικη αυλή τότε έστειλε πρεσβευτές και ζήτησε συνθήκη ειρήνης, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους πρωην βασιλικούς επιτρόπους.
Ο Αντιοχος Δ΄ έδειξε κατανόηση και επιείκεια, αλλά υποστήριξε με έμφαση τα πατρογονικά του δικαιώματα στην Κοίλη Συρία και αρνηθηκε να προχωρήσει σε συμφωνία.
25. Θα εξεγερθεί η επιθυμία του και η καρδιά του εναντίον του βασιλιά του νότου, και θα του επιτεθεί με πολύ στρατό. Ο βασιλιάς του νότου θα πολεμήσει έχοντας μεγάλο και ισχυρό στράτευμα, μα δεν θα μπορέσει να αντισταθεί, διότι κάποιοι καταστρώνουν σχέδια εναντίον του.
Ο Αντιοχος Δ΄ διεπλευσε θριαμβευτικά τον Κανωπικο βραχίονα του Νείλου, μπήκε στην Ναυκρατι και συνέχισε την προέλαση του προς την Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο του 169 π.χ. ο Πτολεμαίος ΣΤ΄, συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, σύναψε συνθήκη φιλίας και συμμαχίας και αναγνώρισε την κηδεμονία του θειου του Αντιοχου Δ΄ - ήταν αδελφός της μητέρας του Κλεοπάτρας Α΄. Η συνθήκη αυτή προκάλεσε την άμεση αντίδραση της αυλής και του λαού της Αλεξάνδρειας που έσπευσαν να ανακηρύξουν μόνους νόμιμους βασιλείς τον Πτολεμαίο Φυσκωνα και την Κλεοπάτρα Β΄ και έκλεισαν τις πύλες της πόλεως στον Αντιοχο Δ΄ και στον προστατευομενο του Πτολεμαίο ΣΤ΄.
26. Θα καταφαγουν τις προμήθειες του και θα τον συντρίψουν. Τα στρατεύματα του θα διαλυθούν και πολλοί θα πέσουν τραυματισμένοι.
Η πτολεμαικη πρωτεύουσα πολιορκηθηκε σκληρά από τα σελευκιδικα στρατεύματα που ανέλαβαν να υπερασπίσουν τα δικαιώματα του έκπτωτου βασιλιά και να πετύχουν την αναγνώριση της συνθήκης.
27. Οι δυο αυτοί βασιλείς, με δόλο και πονηριά στην καρδιά τους, θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα μιλήσουν με ψέματα, αλλά κανείς τους δεν θα πετύχει, διότι ακόμα πρέπει να περάσουν χρόνια.
Το τέλος του 169 π.χ. ο Αντιοχος Δ΄, που άλλωστε αντιμετώπιζε δυσχέρειες σε διάφορα σημεία του κράτους του, εξεκενωσε την Αίγυπτο, αφού προηγουμένως εγκατέστησε τον Πτολεμαίο ΣΤ΄ βασιλιά στη Μεμφι. Αισιοδοξούσε ότι έτσι θα συνεχιζόταν η εσωτερική διαμάχη των Πτολεμαιων, πράγμα που θα οδηγούσε στην οριστική υπαγωγή του βασιλείου τους στη σφαίρα της επιρροής του.
28. Ο βασιλιάς του βορρά θα επιστρέψει στην χώρα του με πολλά πλούτη, αλλά η καρδιά του θα σχεδιάζει πονηρά εναντίον της Αγίας Διαθήκης, θα πραγματοποιήσει τα σχέδια αυτά και θα επιστρέψει στην χώρα του.
Ο Αντιοχος Δ΄ αποχώρησε θριαμβευτικά από την Αίγυπτο στέλνοντας πρέσβεις με δώρα προς την Ρώμη και τα άλλα κράτη της Ελλάδος και της Ασίας προετοιμάζοντας έτσι την κοινή γνώμη για την αποδοχή της νέας τάξης πραγμάτων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πριν επιστρέψει στη χώρα του επιτέθηκε εναντίον του Ισραήλ και των Ιεροσολύμων. Μπήκε με αλαζονεία στο ναό και άρπαξε το χρυσό θυσιαστήριο, την λυχνία, την τράπεζα της προθέσεως και κάθε πολύτιμο σκεύος του ιερού. Πήρε ακόμα και την χρυσή διακόσμηση του ναού, καθώς και τους κρυμμένους θησαυρούς που βρήκε.
Μετά την λαφυραγώγηση του ναού των Ιεροσολύμων γύρισε στην χώρα του αφού προηγουμένως σκότωσε πολλούς Ιουδαίους και μίλησε με μεγάλη αλαζονεία εναντίον του Ιουδαϊκού λαού. [Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, κεφ. 1ον , στιχοι 16 – 28]
29. Μετά από καιρό θα εκστρατεύσει πάλι εναντίον του νότου, μα δεν θα έχει την επιτυχία που είχε στην προηγούμενη εκστρατεία.
Η εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των δυο Πτολεμαιων δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του Αντιοχου Δ΄. Ο Σελευκιδης βασιλιάς βλέποντας τους δυο αδελφούς να συμφιλιώνονται θεώρησε ότι αυτό αποτελούσε παράβαση της προσωπικής του συμφωνίας με τον Πτολεμαίο ΣΤ΄ και την άνοιξη του 168 π.χ. επανέλαβε τις εχθροπραξίες. Ενώ ο στόλος του Αντιοχου Δ΄ κατελάμβανε χωρίς δυσκολίες την Κύπρο, ο ίδιος επικεφαλής ισχυρών πεζικών δυνάμεων διέσχισε την Κοίλη Συρία προελαύνοντας προς την Αίγυπτο. Η προσπάθεια των Πτολεμαιων, που με πρεσβεία τους δήλωσαν πρόθυμοι να συζητήσουν τις αξιώσεις του προκειμένου να αποσοβηθεί ο πόλεμος, δεν ευδοκίμησε και έτσι ο σελευκιδικος στρατός εισέβαλε στο αιγυπτιακό έδαφος και έγινε αμαχητί κύριος της Μέμφιδος. Στη συνέχεια ο Αντιοχος Δ΄ προχώρησε αργά προς την Αλεξάνδρεια μα φθάνοντας σε ένα προάστιο της, την Ελευσίνα, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Γαιο Ποπιλιο Λαινα και τα άλλα μέλη της ρωμαϊκής πρεσβείας (Ιούλιος 168 π.χ.).
30. Θα επελθουν εναντίον του στρατεύματα από την Κύπρο και θα τον ταπεινώσουν. Θα επιστρέψει και θα καταληφθεί από θυμό εναντίον της Αγίας Διαθήκης. Θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του και θα επιστρέψει αφού συνεννοηθεί με όσους Ιουδαίους πρόδωσαν την Αγία Διαθήκη.
Η ρωμαϊκή πρεσβεία είχε αποσταλεί από την αρχή του έτους στην Αίγυπτο για να διασαφηνίσει ότι η παράταση του πολέμου μεταξύ των Πτολεμαιων και Σελευκιδων θα προκαλούσε την εχθρότητα της Ρώμης εναντίον του υπευθύνου. Ο Γαιος Ποπιλιος Λαινας όμως δεν ανέλαβε πρωτοβουλία παρά μόνο όταν η είδηση του ρωμαϊκού θριάμβου επί των Μακεδόνων στη μάχη της Πυδνας (22 Ιουνιου 168 π.χ.) του επέτρεπε να αντιμετωπίσει τον Αντιοχο Δ΄ από θέση ισχύος. Τότε οι Ρωμαίοι πρέσβεις έπλευσαν εσπευσμένα στην Αλεξάνδρεια, ώστε να φθάσουν εκεί προτού ο Αντιοχος Δ΄ εκπορθήσει την πόλη.
Κατά την συνάντηση των δυο ανδρών στην Ελευσίνα ο Γαιος Ποπιλιος, αγνοώντας τις εκδηλώσεις φιλοφροσύνης του Σελευκιδη βασιλιά μολονότι μαζί του τον συνέδεε παλαιά φιλία, αξίωσε από αυτόν να αναγνώσει πρώτα το κείμενο του συγκλητικού δόγματος που τον καλούσε να εγκαταλείψει τον πόλεμο εναντίον του Πτολεμαίου.
Όταν ο Αντιοχος Δ΄ ζήτησε να συσκεφθεί με τους συμβούλους του, ο Ρωμαίος απεσταλμένος χάραξε με την βακτηρία του στο χώμα κύκλο γύρω από τον βασιλιά και τον κάλεσε να μην κινηθεί από αυτή τη θέση πριν δώσει την απάντηση του.
Ο Αντιοχος Δ΄ γνωρίζοντας ότι η συντριβή του Περσεα επέτρεπε πια στους Ρωμαίους να επιβάλουν την θέληση τους και με δυναμικά μέσα, ενέδωσε στις Ρωμαϊκές αξιώσεις και τα στρατεύματα του εξεκενωσαν την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Επειδή τότε διαδόθηκε μια ψευδής φήμη πως ο Αντιοχος Δ΄ είχε πεθάνει, ο πρωην αρχιερέας Ιάσων συγκέντρωσε πάνω από χίλιους άνδρες και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά εναντίον της Ιερουσαλήμ.
Ο τότε αρχιερέας Μενέλαος κρύφτηκε στην ακρόπολη και ο Ιάσων μπήκε στην πόλη και άρχισε να σφάζει τους συμπολίτες του, τελικά όμως δεν κατόρθωσε να πάρει την εξουσία και έφυγε εξόριστος.
Όταν ο Αντιοχος Δ΄ πληροφορήθηκε αυτά που είχαν συμβεί στην Ιερουσαλήμ νόμισε ότι είχε επαναστατήσει όλη η Ιουδαία. Γεμάτος θυμό ξεκίνησε από την Αίγυπτο - όπου είχε υποστεί την βαριά ταπείνωση από τους Ρωμαίους – κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και διέταξε τους στρατιώτες του να κατασφάξουν αδιακρίτως όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Μέσα σε τρεις μέρες σφάχτηκαν σαράντα χιλιάδες και άλλοι τόσοι πουλήθηκαν σκλάβοι. Κατοπιν ο Αντιοχος Δ΄ ληστεψε τον ναό και έφυγε για την Αντιόχεια, αφου αφησε πισω του στρατιωτικους εποπτες για να βασανισουν τον Ισραηλιτικο λαο.
Την επόμενη χρονιά (167 π.χ.) έστειλε τον Απολλώνιο με 20.000 στρατιωτες, η Ιερουσαλήμ πυρποληθηκε, τα τείχη της γκρεμίστηκαν, πολλοί Ισραηλίτες σκοτώθηκαν και οι γυναίκες και τα παιδιά τους αιχμαλωτίστηκαν. Εκτος απ’αυτά οι στρατιωτες έκτισαν μεσα στην Ιερουσαλημ ένα ισχυρό φρούριο, την Ακρα, ώστε να υπαρχει ένα μονιμο ορμητηριο για επιδρομές και λεηλασίες εναντιον της πολης και του ναού. Στο φρούριο αυτό εγκατεσταθηκε Σελευκιδικη φρουρα μαζι με Ισραηλιτες που ειχαν προδωσει την πιστη τους.
Επισης ο βασιλιας Αντιοχος Δ΄ εστειλε γραπτη διαταγη σε όλα τα εθνη του βασιλειου του, διατασσοντας τους λαους να εγκατελειψουν τους νομους και τα εθιμα τους και να γινουν ολοι ενας λαος. Εδικα στην Ιουδαια εξαπελυσε μεγάλο διωγμο εναντιον οσων παρεμεναν ακομη πιστοι στους πατροπαραδοτους νομους. Τα βιβλία του νόμου πετάχτηκαν στη φωτιά και όσοι είχαν τέτοια βιβλία θανατώθηκαν.
Θάνατος δια βασανιστηρίων ήταν η τιμωρία για όσους συνεχιζαν να τηρούν τον νόμο του θεού όπως επίσης και για όσους δεν ηταν προθυμοι να υιοθετησουν τα ελληνικα εθιμα.
Ο ναός της Ιερουσαλήμ μετονομάστηκε σε ναό του Ολυμπίου Διός και ο ναός της Γαριζιν σε ναό του Ξενίου Διός.
Στις 15 Δεκεμβριου του ετους 167 π.χ. στηθηκε ένας ειδωλολατρικος βωμος (σιχαμα της ερημωσης) πανω στο θυσιαστηριο του ναου της Ιερουσαλημ και στις 25 του ιδιου μηνα προσφερθηκε θυσια σ’αυτόν τον βωμο.
Ο Ελληνικος τροπος ζωης επιβληθηκε παντου στο Ισραηλ, ολοι σχεδον οι Ισραηλιτες αλλαξαν τα ονοματα τους, την ενδυμασια τους, καλυψαν την περιτομη τους, αγνοησαν την αργια του σαββατου, συχναζαν σε γυμναστηρια, θυσιαζαν στα ειδωλα, ετρωγαν χοιρινο, συμμετειχαν σε Διονυσιακες τελετες και εγιναν κανονικοι Ελληνες.
31. Και θα εμφανιστούν και άλλοι σαν αυτόν και θα βεβηλώσουν το άγιασμα της δυναστείας, θα αντικαταστήσουν την καθημερινή θυσία και τελικά θα παρουσιάσουν το σίχαμα της εξαφάνισης.
Τα μετρα του Αντιοχου Δ΄ προκαλεσαν την αντιδραση καποιων λιγων Ιουδαιων που παραμενοντας πιστοι στο νομο του Θεου εφυγαν για τα βουνα και ωργανωσαν εκει την αντισταση τους. Επικεφαλής της επανάστασης τέθηκε ο ιερεύς Ματταθιας του γενους Ασμών και μετά τον θάνατο του οι γιοι του και ιδιαίτερα ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, για αυτό και η επανασταση ονομαστηκε Μακκαβαϊκή.
Ο Ιουδας ο Μακκαβαιος μετα από σκληρες συγκρουσεις με τα Σελευκιδικα στρατευματα και τους αποστατες Ιουδαιους κατάφερε να αποκαταστήσει τον Μωσαϊκό νόμο και την πατροπαράδοτη θρησκεία των Ιουδαίων και στις 25 Δεκεμβριου του 164 π.χ προσεφερε θυσια στον Θεο πανω στο θυσιαστηριο του ναου της Ιερουσαλημ αφου πρωτα το εξαγνισε (ηταν ακριβως 3 χρονια από τοτε που μολυνθηκε).
Η ανακτηση όμως της θρησκευτικης ελευθεριας ηταν κατι εντελως επιφανειακο, στην πραγματικοτητα ο Ελληνικος τροπος ζωης ειχε διαβρωσει κάθε πτυχη της ζωης των Ιουδαιων.
Τα αδερφια του Ιουδα του Μακκαβαιου που τον διαδεχθηκαν στο αρχιερατικο αξιωμα, αλλα και οι μετεπειτα Μακκαβαιοι απογονοι, από αρχιερείς έγιναν στρατηγοί, βασιλιάδες, κυριάρχησαν στην ευρυτερη περιοχη, επεκτείνανε το κράτος τους και ναι μεν έδιωξαν την ελληνική (σελευκιδικη) κυριαρχία μα παραλληλα απέβαλαν και κάθε τι ιουδαϊκό και εξελληνίσθηκαν πληρως.
Όταν ηρθε ο Χριστος, ο αναμενομενος βασιλευς των Ιουδαιων, οι αρχιερεις όχι μονο δεν τον εδεχθηκαν αλλα με λυσσα ζητουσαν τον θανατο του λεγοντας ότι ο μονος βασιλεας που εχουν είναι ο Καισαρ.
Και αφού ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε οι αρχιερείς δωροδόκησαν τους στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο για να διαδώσουν ότι το σώμα του Χριστού το έκλεψαν οι μαθητές του και το εξαφάνισαν.
32. Και αυτοί, οι προδότες του νόμου, θα φτιάξουν δόλια διαθήκη, μα ο λαός που γνωρίζει Τον Θεό του θα υπερισχύσει και θα πράξει το θέλημα Του.
Οι αρχιερείς όταν είδαν ότι τα θαύματα που έκαναν οι μαθητές του Χριστού ήταν πλέον φανερά σε όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και δεν ήταν δυνατό να τα αρνηθούν, κάλεσαν τους μαθητές και τους απείλησαν να μην ξαναδιδάξουν ούτε να ξαναμιλήσουν ποτε σε κανενα περι του Ιησου Χριστού. Οι μαθητές όμως…. παρά τα βασανιστήρια που υφίσταντο…. προτίμησαν να υπακούσουν στο θέλημα του Θεού και να διαδώσουν την νέα διαθήκη που παρέλαβαν από τον Ιησού Χριστό και όχι στο θέλημα των αρχιερέων που ήθελαν να την αποκρύψουν και να παρουσιάζουν μια δόλια εθνικιστική διαθήκη περί ενός γήινου βασιλεα του Ιουδαικου κρατους. (Ιουδαισμος).
33. Οι συνετοί άνθρωποι του λαού θα καταλάβουν πάρα πολλά, και θα κυνηγηθούν με σπαθί, φωτιά, φυλάκιση και με αρπαγή των υπαρχόντων τους για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Οι συνετοι ανθρωποι του λαου αναγνωρισαν αμεσως την απολυτη αληθεια του Ιησου Χριστου η Λογου του Θεου (που ετσι και αλλιως είναι καταγραμμενος μεσα στις καρδιες των ανθρωπων), συντονιστηκαν από τον Λογο αυτό και αρχισαν να σχηματιζουν κοινοτητες βασισμενες στην αγαπη για τον συνανθρωπο τους (πρωτοχριστιανικες εκκλησιες). Οι πιο ταπεινοι και πιο προθυμοι απ’ολους στο να υπηρετουν τους αλλους ηταν αυτοι που κατειχαν καποιον από τους τρεις βαθμους ιερωσυνης (Διακονος, Ιερεας, Επισκοπος). Τετοιες κοινοτητες δημιουργηθηκαν σε ολο τον Ελληνορωμαικο κοσμο οπου διεδιδετο ο λογος του θεου και αποτελουσαν την εκκλησια του Χριστου. Εκεινον ειχαν ως κεφαλη τους, Εκεινος τους συνεδεε σε ένα σωμα, Εκεινον προσκυνουσαν και οχι τους γήινους θρόνους. Η ζωη των πρωτων χριστιανων εντυπωσιαζε ακομα και τους εχθρους τους και ετσι η αυξηση του αριθμου των χριστιανων ηταν ραγδαια. Ο θρόνος όμως της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας (που είχε πλέον πάρει την κοσμοκρατορία από τους Πτολεμαίους και Σελευκίδες) φοβουμενος ότι χανει την ισχυ του διοργανωσε τρομερους διωγμους εναντιον των χριστιανων. Ο πρωτος διωγμος ξεκινησε το 64μ.χ. επι Νερωνος και ο τελευταιος τελειωσε το 311μ.χ. επι Γαλεριου.
34. Και ενώ θα υφίστανται μαρτύρια, θα βοηθηθούν με μια μικρή βοήθεια, μα έτσι θα προστεθούν σε αυτούς πολλοί ύπουλοι και υποκριτές.
Το 312μ.χ., τις παραμονες της συγκρουσης Κωνσταντινου και Μαξεντιου για τον τιτλο του αυτοκρατορα, ο πρωτος, εχοντας διακρινει την δυναμικη της χριστιανικης εκκλησιας και θελοντας να την σφετεριστει, σκαρφιστηκε μια μεγαλη απατη. Διέδωσε ότι είδε να λάμπει στον ουρανό ένας σταυρός με την επιγραφή «εν τουτω νικα» και εδωσε εντολη να γινει ο σταυρος εμβλημα του στρατου του. Στη μαχη που ακολουθησε ο Κωνσταντινος νικησε και αρχισε να παρουσιαζεται ως απεσταλμενος από τον Θεο. Ο σταυρος από συμβολο αυτοθυσιας για τον συνανθρωπο εγινε συμβολο εξοντωσης του συνανθρωπου και με αυτό ο αυτοκρατωρ Κωνσταντινος συνεχισε τις σφαγες λεγοντας πως Ο Θεος τον εκρινε αξιο και του ανεθεσε να σωσει τον κοσμο από τις συμφορες.
Το 313μ.χ. εξέδωσε το διαταγμα των μεδιολανων (περι ανεξιθρησκειας), και το 325μ.χ. συγκαλεσε την 1η οικουμενικη συνοδο οπου θεσμοθετησε τον θρησκευτικο θρονο της Ρωμαικης αυτοκρατοριας, τον επισκοπο Ρωμης η Πάπα. Δημιουργοντας ετσι μια νεα θρησκεια τον χριστιανισμο με τους αντιστοιχους οπαδους της, τους χριστιανιστες.
35. Τότε θα κλονιστούν ακόμα και οι συνετοί, για να δοκιμαστούν έτσι μεσ’από την φωτιά και να εκλεγούν και να αποκαλυφθούν οι άξιοι και οι ανάξιοι μέχρι να έλθει το τέλος του χρόνου, διότι ακόμα απομένει χρόνος.
τα ορια μεταξυ χριστιανων και χριστιανιστων εγιναν δυσδιακριτα ακομα και
οι συνετοι αρχισαν να ασχολουνται με θεωριες όπως τριαδικο δογμα και ο κοινωνικος χαρακτηρας των τοτε εκκλησιων χαθηκε και αυτές μετατραπηκαν σε υποκαταστηματα του θρονου και αυτόν προσκυνουσαν παρα τον λογο του θεου.
Το ψωμι και το κρασι που συμβολιζε το σωμα και αιμα Του Λογου Του Θεου (Χριστος) και το οποιο το ετρωγαν και το επιναν οι χριστιανοι για να θυμουνται Τον Λογο Αυτό και να προσπαθουν να τον κανουν πραξη, μετατραπηκε σε αλχημιστικό τελετουργικο οπου οι διορισμενοι από την αυτοκρατορια ιερεις «μετουσιωναν» το ψωμι και το κρασι σε σωμα και αιμα Χριστου!!! και σε οποιον το ετρωγε και το επινε λειτουργουσε σαν μαγικο φιλτρο που του εξασφαλιζε την επουρανιο βασιλεια!!! Διεστρεψαν ετσι παντελως Τον Λογο Του Θεου και ματαιωσαν κάθε προσπαθεια των ανθρωπων για χριστιανικη = κοινοτικη ζωη.
Ο Πάπας έχριζε τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες της Ευρώπης και απαιτούσε από αυτούς και τους λαούς τους απόλυτη υποταγή στο Παπικό θέλημα.
Εχοντας ως δικαστικό και εκτελεστικό του όργανο την Ιερά Εξέταση, η πολιτική του εξουσία απλώθηκε παντού στην Ευρώπη. Οσοι περιφρόνησαν την εξουσία του εξοντώθηκαν με φρικτά βασανιστήρια. Μεταξύ αυτών και φωτεινά πνεύματα της εποχής. Ολη η ιστορία της ανθρωπότητας από τον μεσαίωνα και μετά είναι ένα συνεχές αιματοκύλισμα λόγω της αξίωσης του πάπα να είναι αυτός ο απόλυτος άρχων, ανώτερος από οποιαδήποτε άλλη εξουσία.
Ελαβε τίτλους όπως: «Βασιλεύς», «Καίσαρ», «λαμπρότατος πρίγκηψ», «ύψιστος κύριος του κόσμου», «βασιλεύς βασιλέων», «αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης» ακόμα και «Θεός επί γης»!
Ο Παπικός θρόνος αλαζονεύεται από δύσης ως ανατολής περί της όχι απλώς Θείας αλλά Θειοτάτης ιδιότητάς του και η ιστορία του ταυτίζεται με τα εσχατολογικά γεγονότα που θα γίνουν ως το τέλος του χωροχρόνου, αφού από τον θρόνο αυτό θα προκύψει ο αντίχριστος.
Και από το 1870, με την Πρώτη Βατικανή Σύνοδο, ο Παπικός θρόνος έγινε αλάθητος, η δε εξουσία του υπέρτατη και καμία άλλη εξουσία στον πλανήτη δεν μπορεί πλέον να τον πλησιάσει.
Ακόμα και για την διαδοχή των Παπών, ο πιο προσφιλής τρόπος ήταν η δολοφονία.
Ασκούσε τέτοια τρομοκρατική επιρροή στους λαούς, στους βασιλιάδες και στους αυτοκράτορες ώστε να τους ξεσηκώνει άλλοτε σε σταυροφορίες, άλλοτε σε θρησκευτικούς, ή αποικιακούς, ή επαναστατικούς πολέμους με εκκαθαρίσεις, γενοκτονίες και ολοκαυτώματα.
Τα κληροδοτήματα των πιστών και οι παραχωρήσεις των Φράγκων βασιλέων έκαναν τον θρόνο της Ρώμης τον μεγαλύτερο γαιοκτήμονα της Μεσαιωνικής Ευρώπης.
Εκτός των δωρεών συσσώρευε χρήματα με εισφορές, συγχωροχάρτια. και υπέρογκη φορολογία που είχε επιβάλλει στα κράτη της Ευρώπης.
Μέσω του τάγματος των Ναϊτών (οι οποίοι ανακάλυψαν τις επιταγές και δημιούργησαν το πρώτο τραπεζικό σύστημα) συγκέντρωσε όλο τον πλούτο του πλανήτη.
Αφού εξόντωσε τους Ναΐτες και διέλυσε το τάγμα τους, μεταβίβασε τα περιουσιακά στοιχεία τους σε άλλα ιπποτικά τάγματα. Τον 18ο αιώνα, εκτός από τα θρησκευτικά τάγματα, ο θρόνος δημιούργησε και κοσμικά τάγματα (Rothschild, Rockefeller) για να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα την τεράστια οικονομική δύναμη που είχε αποκτήσει.
Για παράδειγμα: οι Ρότσιλντ είχαν χρηματοδοτήσει και τον Ουέλινγκτον στην Αγγλία και τον Ναπολέοντα στη Γαλλία. Έτσι, ο Παπικός θρόνος διαχρονικά πάντα αύξανε την δύναμη του όποια πλευρά κι αν νικούσε.
Σήμερα το Βατικανό βρίσκεται πίσω από όλες τις τράπεζες και τους διεθνείς οργανισμούς και μέσω αυτών κουνάει σαν μαριονέτες κυβερνήσεις, στρατούς, μυστικές υπηρεσίες, λέσχες, μασονικές στοές και κάθε είδους οργανώσεις και αιρέσεις που μαστίζουν την κοινωνία.
Οι καρποί του Παπισμού ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι, βασανιστήρια, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
Ο Παπικός θρόνος είναι ο αρχινονός της οικουμένης. Χρησιμοποιεί τα κράτη ως μπράβους του (που τους βάζει να αλληλοσφάζονται) ενώ ταυτόχρονα συσωρεύει τον όποιο πλούτο υπάρχει στη γη.
41. Θα εισβάλλει στην αγία γη και πολλοί θα σκοτωθούν. Θα σωθούν όμως από το χέρι του οι Εδωμιτες, οι Μωαβιτες και η ηγεσία των Αμμωνιτων.
Ο θρονος της ρωμης Θα εισβάλει στις χωρες της Μεσης Ανατολης με ολους τους μπραβους του Αμερικη-ΡΩΣΙΑ-Ευρωπη + ΙΣΡΑΗΛ και θα εξοντωσει παρα πολλους, θα σωθουν ομως οι λαοι που εχουν συμαχησει μαζι του, οπως της σαουδικης αραβιας και των εμιρατων.
42. Θα απλώσει την κυριαρχία του πάνω σε όλη την γη και ούτε η γη της Αιγύπτου θα γλυτώσει.
43. Θα κατακτήσει κάθε χρυσάφι, ασήμι η πολύτιμο αντικείμενο της Αιγύπτου, των Λιβυων και των Αιθιοπων που φυλάγεται στα θησαυροφυλάκια τους.
Ο βατικανειος θρονος θα κυριαρχησει πανω σε ολη τη γη. Θα εισβάλει σε Αφρικανικές χώρες και θα τις λεηλατήσει ολοκληρωτικά, αρπαζοντας καθε τι πολυτιμο που εχουν.
44. Θα τον ταράξουν όμως δυσμενείς πληροφορίες από τα ανατολικά μέρη και από τον βορρά, θα επιτεθεί με πολύ θυμό για να αφανίσει και να πυρπολήσει πολλούς.
Καποιοι λαοι σε ανατολικές και βόρειες χώρες, θα ξεσηκωθουν και θα γινουν επαναστασεις, αλλα αυτος Θα τις καταστείλει πολυ βίαια και θα βομβαρδισει πληθη ανθρωπων.
45. Θα στήσει τον θρόνο του ανάμεσα στις δυο θάλασσες, στο όρος το άγιο. Μα θα έλθει το τέλος του και δεν θα υπάρχει κανείς να τον γλυτώσει.
...Το 325μ.χ. με την Α΄οικουμενική σύνοδο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία απόκτησε και θρησκευτικό θρόνο.
Το 395 διχάστηκε σε δυτική και ανατολική με αποτέλεσμα να έχει διπλό πολιτικό θρόνο: (ΡΩΜΗΣ-ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ) και διπλό θρησκευτικό: (ΠΑΠΑΣ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ).
Το 476 έπεσε η δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το 1453 η ανατολική και μαζί έπεσε και ο πολιτικός θρόνος. Ο θρησκευτικός θρόνος όμως παρέμεινε και το 1957 με την συνθήκη της Ρώμης άρχισε την ανασύσταση της αυτοκρατορίας του (Διευρυνόμενη Ευρωπαϊκή Ενωση).
Και το 1964 με την άρση των αναθεμάτων ξεκίνησε τις συζητήσεις για την επανένωσή του ώστε να προκύψει ένας και μοναδικός θρόνος γιά την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που αναδύεται παντοδύναμη μέσω των επιταχυνόμενων ιδιωτικοποιήσεων, κατασχέσεων και οικονομικών-πολιτικών ενοποιήσεων...
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦ. 11ον
(και είπε ο άγγελος στον Δανιήλ: )
1.Από τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Κυρου (538π.χ.) άρχισε να πραγματοποιείται
2. η αληθής προφητεία που τώρα σου αναγγέλλω. Μετά τον Κυρο άλλοι τρεις βασιλιάδες θα βασιλέψουν στην Περσία, ο τέταρτος θα πλουτίσει πολύ και θα εκστρατεύσει εναντίον όλων των Ελληνικών βασιλείων.
Ο πρώτος βασιλιάς της Μηδοπερσικης κοσμοκρατορίας ήταν ο Κύρος Β΄ (βασίλεψε 538-530 π.χ.), δεύτερος ο Καμβύσης Β΄ (530-521 π.χ.), τρίτος ο Δαρείος Α΄( 521-486 π.χ.) και τέταρτος ο Ξέρξης Α΄(486-465 π.χ.). Η μεγαλύτερη και η πλέον συστηματικά οργανωμένη εκστρατεία των Μηδοπερσων εναντίον των Ελλήνων έγινε το 480 π.χ. υπό την αρχηγία του Ξέρξη, με συγκέντρωση πολυπληθών θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων και στόχευε στην κατάκτηση ολοκλήρου του ελλαδικού χώρου. Μέσα από μια σειρά συγκρούσεων οι Έλληνες ματαίωσαν τα σχέδια των εισβολέων.
3. Μα θα ενθρονιστεί στα Ελληνικά βασίλεια ένας βασιλιάς δυνατός που θα κυριεύσει πολλούς και θα κάνει ότι αυτός θέλει.
. Η ένωση των Ελλήνων έγινε πραγματικότητα σε συνέδριο στην Κόρινθο στις αρχές του 337 π.χ. όπου συμμετείχαν όλες οι πόλεις εκτός από την Σπάρτη. Τότε ιδρύθηκε η πανελλήνια αμυντική και επιθετική συμμαχία με ισόβιο αρχηγό τον βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο Β΄, αυτός όμως δολοφονήθηκε το καλοκαίρι του 336 π.χ. και έτσι ο γιος και διάδοχος του στον Μακεδονικό θρόνο, Αλέξανδρος Γ΄, απαίτησε την επανάληψη του συνεδρίου της Κορίνθου όπου ανακηρύχθηκε αυτός ηγεμών της συμμαχίας και συγχρόνως στρατηγός –αυτοκράτωρ στον εκδικητικό πόλεμο που θα ανελάμβαναν οι Έλληνες εναντίον των Περσών. Ο Μ. Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του το 334 π.χ. και μέσα σε μια δεκαετία (334-324 π.χ.) κατάκτησε την ανατολή φθάνοντας μέχρι τον Ινδό ποταμό, προσκυνηθηκε ως θεός και κατέσφαξε όλους όσους εναντιώθηκαν η είχαν αντίρρηση στην «θεϊκή» θέληση του, ακόμα και τους πλέον στενούς του φίλους, συγγενείς και συνεργάτες
4. Όταν βρεθεί στο απόγειο της δόξας του, θα πεθάνει και η βασιλεία του θα διαιρεθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μα απ’οσους τον διαδεχθούν κανείς δεν θα τον φθάσει σε δόξα και δύναμη, καθώς το βασίλειο θα περιέλθει σε άλλους και όχι στους απογόνους.
Στα 33 του χρόνια ο Μ. Αλέξανδρος ήταν κυρίαρχος σχεδόν ολόκληρου του τότε γνωστού κόσμου, και προετοιμαζόταν για εκστρατεία στην Αραβία. Μια ξαφνική αρρώστια όμως ματαίωσε τα σχέδια του. Πέθανε στην Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, στις 13 Ιουνίου του 323 π.χ. Στην οικογένεια του Μ. Αλεξάνδρου δεν υπήρχε διάδοχος που να είναι σε θέση να κυβερνήσει. Ο ετεροθαλής αδελφός του Αρριδαιος ήταν διανοητικά καθυστερημένος και ο γιος του από την Ρωξάνη Αλέξανδρος Δ΄ ήταν βρέφος. Αρχικά οι στρατηγοί του Μ. Αλεξάνδρου αναγόρευσαν βασιλέα τον Αρριδαιο, που πήρε το όνομα Φίλιππος Γ΄, και συμφώνησαν να περιμένουν την ενηλικίωση του συνβασιλεα Αλεξάνδρου Δ΄ και μέχρι τότε ο καθένας τους να διοικεί την περιοχή (σατραπεία) που του ανατέθηκε. Εξ αιτίας όμως των φιλοδοξιών μερικών, ξέσπασαν έντονες συγκρούσεις μεταξύ τους, όλοι οι νόμιμοι διάδοχοι δολοφονήθηκαν και οι στρατηγοί που επέζησαν αυτοανακηρύθηκαν βασιλιάδες το 306 π.χ. και ίδρυσαν ανεξάρτητα βασίλεια. Από τα βασίλεια που δημιουργήθηκαν δυο ήταν εκείνα που διεκδίκησαν ουσιαστικά την κοσμοκρατορία αφού αυτά μοιράστηκαν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο τμήμα της και πρωταγωνίστησαν στη παγκόσμια σκηνή σχεδόν τρεις αιώνες αλληλοσφαγιαζομενα. Το ένα βασίλειο ήταν των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο και το άλλο των Σελευκιδών στην Μεσοποταμία. Οι βασιλιάδες των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών αναφέρονται στις προφητείες Δανιήλ, ως βασιλιάς του Νότου και βασιλιάς του Βορρά αντίστοιχα, ενώ ως βασιλιάς της Δύσης και βασιλιάς της Ανατολής εννοούνται οι βασιλιάδες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης, που διεκδίκησαν την κοσμοκρατορία στην επόμενη φάση της, την Ελληνορωμαϊκή. Και με αυτόν τον τρόπο διαιρέθηκε η βασιλεία του Μ. Αλεξάνδρου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
5. Στην αρχή θα ισχυροποιηθεί ο βασιλιάς του νότου. Ένας από τους στρατηγούς του θα ενισχυθεί απ’αυτόν και θα επεκτείνει κατά πολύ την κυριαρχία του χάριν της εξουσίας αυτού.
Ο Πτολεμαίος Α΄ (Σωτηρ) (ιδρυτής του βασιλείου των Πτολεμαίων), εξ αρχής είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν αδύνατο να κυβερνηθεί το κράτος του Αλεξάνδρου από έναν στρατηγό χωρίς να εξοντωθούν οι υπόλοιποι για αυτό προσπάθησε να μείνει ουδέτερος στις αντιπαλότητες τους και επιδόθηκε στην οργάνωση και ενίσχυση της χώρας του. Το 316 π.χ. ο Σέλευκος Α΄(Νικατωρ) πού τού είχε ανατεθεί η διοίκηση της Μεσοποταμίας, φοβούμενος τον Αντίγονο που φιλοδοξούσε να βασιλέψει σε όλη την κοσμοκρατορία, κατάφυγε πρόσφυγας στην Αίγυπτο και έπεισε τον Πτολεμαίο να βγει από την ουδετερότητα. Στις επιχειρήσεις που ακολούθησαν εναντίον του Αντίγονου, ο Σέλευκος είχε την ηγεσία του στόλου και εν γένει διετέλεσε στρατηγός του Πτολεμαίου, όπως και στην μάχη της Γάζας (312 π.χ.) όπου συνέτριψαν τον γιο του Αντίγονου, Δημήτριο. Μετά από αυτή τη μάχη ο Πτολεμαίος έδωσε στρατιωτικές δυνάμεις (800 πεζούς και 200 ιππείς) στον Σέλευκο βοηθώντας τον έτσι να αποκατασταθεί οριστικά στην σατραπεία του στην Μεσοποταμία. Ο Σέλευκος κατέλαβε την Βαβυλώνα την 1η Οκτωβρίου 312π.χ. και κατόρθωσε να δημιουργήσει το βασίλειο των Σελευκιδων, το οποίο ειδικά μετά την μάχη της Ιψου (301 π.χ.) έγινε το μεγαλύτερο σε έκταση και πληθυσμό από όλα τα άλλα. Τότε ο Σέλευκος διεκδίκησε και την περιοχή της Κοίλης (νότιας) Συρίας και της Φοινίκης που ήταν κτήσεις του Πτολεμαίου.
6. Μετά τα χρόνια αυτού του βασιλιά, θα αναμειχθούν οι βασιλικοί οίκοι, και η κόρη του βασιλιά του νότου θα παντρευτεί τον βασιλιά του βορρά για να συναφθεί συνθήκη ειρήνης. Μα δεν θα επικρατήσει το θέλημα εκείνου που την έστειλε, ούτε ο απόγονος του θα ενθρονιστεί, αλλά θα παραδοθεί στην καταστροφή και αυτή, και οι ακόλουθοι της και οι υπηρέτες της, και ο άνδρας της.
Δυο χρόνια πριν πεθάνει ο Πτολεμαίος Α΄ όρισε ως διάδοχό τον γιο του Πτολεμαίο Β΄(Φιλάδελφο) και για να επιβάλει αυτόν, τον ανακήρυξε βασιλέα παραιτουμενος ο ίδιος από τον θρόνο (284 π.χ.). Ο Πτολεμαίος Β΄ το 252 π.χ. (αφού είχε προηγηθεί ο Β΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 260-253 π.χ.), σύναψε σύμφωνο φιλίας με τον τότε βασιλέα των Σελευκιδων Αντιοχο Β΄(θεό) και του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του Βερενίκη, αφού ο τελευταίος εγκατέλειψε την ως τότε σύζυγο του Λαοδικη. Ο Αντιοχος Β΄ τότε όρισε ως διάδοχο του τον πρώτο γιο που θα αποκτούσε από τον γάμο αυτό. Έξι χρόνια αργότερα τον Ιούλιο του 246 π.χ. η Λαοδικη δηλητηρίασε τον Αντιοχο Β΄ και κατά διαταγή της δολοφονήθηκε και η Βερενίκη με τον γιο της. Οπότε την βασιλεία πήρε ο γιος της Λαοδικης, Σελευκος Β΄(Καλλίνικος)
7. Στον θρόνο του βασιλιά του νότου, θα ενθρονιστεί ένας από τα βλαστάρια του βασιλικού της γένους. Αυτός θα επελθει με δύναμη και θα εισχωρήσει στα φρούρια του βασιλιά του βορρά. Θα πολεμήσει εναντίον τους και θα νικήσει.
Στον θρόνο των Πτολεμαιων, από τις αρχές του 246 π.χ. είχε ανέλθει ο αδερφός της Βερενίκης Πτολεμαίος Γ΄(ευεργέτης), αυτός όταν έμαθε τον θάνατο της αδελφής του εισέβαλε στη Συρία προχώρησε στην Κιλικία και από εκεί στη Μεσοποταμία (Γ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ η ΛΑΟΔΙΚΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 246-241 π.χ.).
8. Επιστρέφοντας θα φέρει στην Αίγυπτο σαν αιχμαλώτους τους θεούς και τα χωνευτά αγάλματα, και κάθε πολύτιμο αντικείμενο, χρυσό η αργυρό, και θα υπερισχύσει έναντι του βασιλιά του βορρά.
Επέστρεψε από Μεσοποταμία αφού λεηλάτησε τα Σούσα και ανέκτησε τα αγάλματα θεών που είχε πάρει ο Καμβύσης Β΄ όταν είχε καταλάβει την Αίγυπτο σχεδόν 3 αιώνες πριν.
9. Μα ο βασιλιάς του βορρά θα εισβάλλει στο βασίλειο του βασιλιά του νότου αλλά θα γυρίσει πίσω.
Ο Σέλευκος Β΄ επιχείρησε επίθεση εναντίον του Πτολεμαίου Γ΄ στην Κοίλη Συρία το 242 π.χ. επειδή όμως δεν διέθετε τις αναγκαίες δυνάμεις και λόγω όξυνσης κάποιας εσωτερικής κρίσης, αναγκάστηκε να αποσυρθεί.
10. Οι γιοι του όμως θα μαζέψουν ισχυρό στράτευμα που θα προελασει και θα κατακλύσει το βασίλειο του νότου, θα περιέρχεται την περιοχή και θα χτυπά με δύναμη.
Ο Σέλευκος Β΄ πέθανε το 226 π.χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Σέλευκος Γ΄(Σωτηρ η Κεραυνός) ο οποίος έμεινε μόνο δυο χρόνια στο θρόνο γιατί το 223 π.χ. δολοφονήθηκε στην Φρυγία κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας, και στον θρόνο ανέβηκε ο άλλος γιος του Σέλευκου Β΄, ο Αντιοχος Γ΄(Μεγας). Αυτός την άνοιξη του 219 π.χ. ανακατέλαβε την Σελεύκεια και εισέβαλε στη Κοίλη Συρία όπου οι διοικητές των φρουρών της Πτολεμαΐδας και της Τυρου στασίασαν κατά του Πτολεμαίου Δ΄(Φιλοπατωρ) και του παρέδωσαν τις πόλεις (Δ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 219-217 π.χ.). Εκτός από αυτές κατέλαβε και μερικές μικρότερες πόλεις αλλά επειδή φοβήθηκε αντεπίθεση του Πτολεμαίου Δ΄ επέστρεψε στη Σελεύκεια το φθινόπωρο του 219 π.χ. Την άνοιξη του 218 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ επανέλαβε την εισβολή και αφού συνέτριψε, σε μάχη κοντά στη Σιδωνα, τα στρατεύματα που είχε ο Πτολεμαίος Δ΄ στη νότια Συρία (2.000 νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες) προχώρησε νοτιότερα και σε λίγο διάστημα κατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της Κοίλης Συρίας.
11. Ο βασιλιάς του νότου θα εξαγριωθεί και θα βγει να πολεμήσει εναντίον του. Θα παρατάξει πολύ στρατό και θα εξαναγκάσει τον στρατό του βορρά να παραδοθεί.
Ο Πτολεμαίος Δ΄, που εν τω μεταξύ είχε αυξήσει κατά πολύ τον στρατό του με μισθοφόρους από Ελλάδα και με ντόπιους Αιγυπτίους και Λιβυους, αναχώρησε στις 13 Ιουνίου του 217 π.χ. από την Αλεξάνδρεια για τη Κοίλη Συρία. Ο στρατός του απετελειτο από 70.000 πεζούς, 5.000 ιππείς και 73 ελέφαντες. Στη σφοδρή μάχη, που έγινε κοντά στη πόλη Ράφια στις 22 Ιουνίου του 217 π.χ., ο στρατός του Αντιοχου Γ΄, που απετελειτο από 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ελέφαντες, φαινόταν αρχικά να υπερισχύει. Με την παρέμβαση όμως της αδελφής του Πτολεμαίου Δ΄, Αρσινόης η οποία δωροδόκησε και παρακάλεσε με κλάματα τους Αιγυπτίους στρατιώτες να πολεμήσουν σκληρά, τα πράγματα αντιστράφηκαν και τελικά τα Αντιοχικα στρατεύματα ετράπησαν σε φυγή.
12. Θα συλλαβει αιχμαλώτους, θα αλαζονευτεί και θα θανατώσει δεκάδες χιλιάδες, μα τελικά δεν θα υπερισχύσει.
Από τον στρατό του Ατιοχου Γ΄ συνεληφθησαν 4.000 αιχμάλωτοι, άλλοι 10.000 σκοτώθηκαν και ο ίδιος αποσύρθηκε από την Κοίλη Συρία η οποία καταλήφθηκε και πάλι από τον Πτολεμαίο Δ΄. Ο τελευταίος στις 12 Οκτωβρίου του 217 π.χ. επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή.
13. Ο βασιλιάς του βορρά θα επιστρέψει και θα μαζέψει πολύ περισσότερο στρατό από την προηγούμενη φορά, και προς το τέλος των χρόνων της βασιλείας του, θα εισβάλει ξανά στο νότο με μεγάλη στρατιωτική δύναμη και πολλά εφόδια.
Την άνοιξη του 202 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ εισέβαλε πάλι στην κοίλη Συρία
(Ε΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 202-198 Π.Χ.) Βασιλιάς των Πτολεμαιων τότε, ήταν ο Πτολεμαίος Ε΄(Επιφανής) που πήρε το θρόνο το 204 π.χ.
14. Τον καιρό εκείνο και άλλοι λαοί θα επαναστατήσουν εναντίον του βασιλιά του νότου, και άνθρωποι φαύλοι από τον ισραηλιτικό λαό θα ξεσηκωθούν για να πραγματοποιήσουν ένα όραμα τους μα θα αποτύχουν.
Τον καιρό εκείνο εσωτερικές κρίσεις μάστιζαν την Αίγυπτο. Ήδη από το207 π.χ. στην Άνω Αίγυπτο κάποιος ιθαγενής φαραώ Αρμαχις (η Αγχμαχις), από την Νουβία, ίδρυσε με κέντρο τη Θηβαιδα ανεξάρτητο κράτος. Επίσης ο ηγεμών της Αιθιοπίας Εργαμενης (η Ασεχραμαν), ο οποίος ήταν τοποτηρητής του Πτολεμαίου, ανακήρυξε τη χώρα ανεξάρτητο βασίλειο και υποστήριξε την εξέγερση στη Θηβαιδα. Την επανάσταση των ιθαγενών κατέστειλε το 197 π.χ. ο στρατηγός Σκοπας, ενώ το 186 π.χ. ο «πρώτος των φίλων» Ευμενης συνέτριψε τις δυνάμεις των ιθαγενών Αιγυπτίων, Αιθιοπων και Νουβιων συμμάχων.
Επίσης επί βασιλείας Πτολεμαίου Δ΄ είχε διαταχθεί εξοντωτικός διωγμός εναντίον των Ιουδαίων της Αιγύπτου που παρέμεναν πιστοί στο νόμο του Θεού. Οι Ιουδαίοι που είχαν προδώσει την πίστη τους και είχαν προσκυνήσει τα είδωλα δεν εκδιώχθηκαν αλλά συντάχθηκαν με τον βασιλιά και προσπάθησαν να αποκτήσουν δύναμη και δόξα με την εύνοια του. Κατόπιν όμως θεϊκής παρεμβάσεως, ο Πτολεμαίος Δ΄ άλλαξε γνώμη και ελευθέρωσε τους 100.000 Ιουδαίους -που είχε συγκεντρώσει στο ιπποδρόμιο της Αλεξάνδρειας για να πολτοποιηθούν από πλήθη εξαγριωμένων ελεφάντων- και τους επέτρεψε μάλιστα να φονεύσουν τους προδότες ομοεθνείς τους.
15. Ο βασιλιάς του βορρά θα προχωρήσει και θα φτιάξει πολιορκητικά προχώματα και θα καταλάβει οχυρωμένες πόλεις, ενώ οι δυνάμεις του βασιλιά του νότου δεν θα μπορούν να αντισταθούν, μα ούτε και οι επίλεκτες δυνάμεις θα φέρουν αντίσταση.
Την άνοιξη του 201 π.χ. οι δυνάμεις του Αντιοχου Γ΄ κατέλαβαν σχεδόν όλη την Κοίλη Συρία και έφθασαν ως την Γάζα την οποία πολιόρκησαν μέχρι το φθινόπωρο οπότε και κατελήφθη. Ο Αιτωλός στρατηγός Σκοπας με μισθοφόρους από την πατρίδα του, με μια χειμερινή προέλαση ανακατέλαβε το νότιο τμήμα της Κοίλης Συρίας και τοποθέτησε φρουρές στις σημαντικότερες ακροπόλεις όπως των Ιεροσολύμων. Την επόμενη όμως άνοιξη (200 π.χ.) ο Αντιοχος Γ΄ επικεφαλής ισχυρών δυνάμεων πολέμησε τον Πτολεμαίκο στρατό του Σκοπα στο Πανιο , κοντά στις πηγές του Ιορδάνη, και τον διέλυσε. Ο Σκοπας με 10.000 άνδρες που διασωθήκαν, βρήκαν καταφύγιο στην οχυρωμένη Σιδωνα. Ο Αντιοχος Γ΄ κατέλαβε την Σιδωνα μετά από πολιορκία ενός έτους και παρά το γεγονός ότι τρεις στρατηγοί του Πτολεμαίου Ε΄ προσπάθησαν να λύσουν την πολιορκία.
16. Ο βασιλιάς του βορρά θα προχωρά ακάθεκτος χωρίς κανείς να μπορεί να στηθεί μπροστά του. Θα στρατοπεδεύσει στην γη την αγία και θα την λεηλατήσει.
Εκτός από την Σιδωνα ο Αντιοχος Γ΄ κατέκτησε την Βατανεα την Σαμάρεια τα Αβιλα τα Γαδαρα και την Ιουδαία. Κατέλαβε επίσης και την ακρόπολη των Ιεροσολύμων αφού την πολιόρκησε για ένα χρόνο. Από το καλοκαίρι του 198 π.χ. όλη η περιοχή της νότιας Συρίας, Φοινίκης και Παλαιστίνης έγινε τμήμα του κράτους των Σελευκιδων.
17. Θα σχεδιάσει να εισβάλει στο βασίλειο του νότου με όλη την δύναμη του βασιλείου του, γι’αυτό θα συνθηκολογήσει και θα δώσει μια κόρη του στον βασιλιά του νότου για γυναίκα του. Αυτή όμως δεν θα μείνει πιστή στον πατέρα της και θα πάρει το μέρος του άνδρα της.
Τους πρώτους μήνες του 195 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ σύναψε συνθήκη ειρήνης με τον Πτολεμαίο Ε΄ και του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του Κλεοπάτρα Α΄. Ο γάμος έγινε στη Ράφια τον χειμώνα του 194 π.χ. Δυο χρόνια αργότερα
ο Αντιοχος Γ΄ κήρυξε πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων, που την εποχή εκείνη είχαν αρχίσει να διεκδικούν την κοσμοκρατορία (ΑΝΤΙΟΧΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 192-191 Π.Χ.). Μετά την ήττα του στη μάχη των Θερμοπύλων (26 Απριλίου 191π.χ.), ο Αντιοχος Γ΄ κατεφυγε στην Εφεσσο. Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων του στην Ελλάδα, ο γαμπρός του Πτολεμαίος Ε΄, όχι μόνο δεν τον υποστήριξε αλλά έστειλε πρέσβεις στη Ρώμη για να τους προτρέψει να μεταφέρουν τον πόλεμο στην Ασία και να θέση στη διάθεση τους τις στρατιωτικές του δυνάμεις.
18. Κατόπιν θα στρέψει την προσοχή του στα παράλια μέρη. Θα καταλάβει πολλά και θα καθαιρέσει τους άρχοντες εξευτελίζοντας τους, μα ο εξευτελισμός θα επιστρέψει σε αυτόν.
Τον Σεπτέμβριο του 191π.χ. ο Αντιοχικος στόλος ηττήθηκε από τον Ρωμαϊκό, στην ναυμαχία του Κωρύκου. Ο Αντιοχος Γ΄ βλέποντας να κλονίζεται η κυριαρχία του στο Αιγαίο και στα Μικρασιατικά παράλια αντεπιτέθηκε. Την άνοιξη του 190π.χ. συνέτριψε τον στόλο των Ροδίων, που ήταν σύμμαχοι των Ρωμαίων, στο σαμιακό λιμένα του Πανόρμου. Η Ρόδος έχασε 30 πλοία τον ναύαρχο Παυσιστρατο και πολλούς ναυτικούς. Το καλοκαίρι του 190 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄ ανέκτησε την Φώκαια, την Κύμη και άλλες Αιολικές πόλεις, εισέβαλε στο βασίλειο της Περγάμου, πολιόρκησε την Ελαία, λεηλάτησε την γύρω ύπαιθρο και τέλος κατέλαβε πόλεις της Μυτιληναικης Περαιας. Μετά όμως από την ήττα του στις ναυμαχίες της Σιδης (Αύγουστος του 190 π.χ.) και της Μυοννησου (Σεπτέμβριος του 190 π.χ.) έχασε οριστικά τον έλεγχο του Αιγαίου. Η τελική μάχη έγινε στην Μαγνησία τον Δεκέμβριο του 190 π.χ. όπου ο Αντιοχος Γ΄, παρά το ότι αντιπαρέταξε στις ρωμαϊκές λεγεώνες ένα κολοσσιαίο στράτευμα, ηττήθηκε με βαρύτατες απώλειες και αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει με την Ρώμη. Στην συμφωνία των Σάρδεων (Ιανουάριος 189 π.χ.) και στην συνθήκη της Απάμειας (καλοκαίρι 188 π.χ.) ο Αντιοχος Γ΄ υποχρεώθηκε να πληρώνει υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις και του επιβλήθηκαν εξευτελιστικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί όροι. Το δε βασίλειο του συρρικνώθηκε χάνοντας όλες του τις κτήσεις δυτικά της οροσειράς του Ταύρου.
19. Τέλος θα στρέψει την προσοχή του στην ενίσχυση της δικής του χώρας μα θα ασθενήσει θα πέσει νεκρός και δεν θα βρεθεί ο τόπος του.
Ο Αντιοχος Γ΄ μετά την συνθήκη της Απάμειας αντιμετώπιζε ανυπέρβλητες οικονομικές δυσχέρειες. Η συντριβή του στρατού του , η απώλεια του στόλου και η επαχθέστατη πολεμική αποζημίωση που του επιβλήθηκε από τους Ρωμαίους είχαν φέρει το κράτος του στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Τα μέσα στα οποία κατάφυγε ο βασιλιάς για να αναπληρώσει τα κενά του βασιλικού του ταμείου, σταθηκαν και η αιτία του θανάτου του. Στις 4 Ιουνίου του 187 π.χ. ο Αντιοχος Γ΄, περνώντας από την Ελυμαιδα, διανοήθηκε να συλήσει το μεγάλο και πλουσιότατο τοπικό ιερό του Βηλου με αποτέλεσμα να λυντσαριστεί και να κομματιαστεί από τους κατοίκους.
20. Θα βγει απ’το βασιλικό του γένος ο διάδοχος της βασιλείας και θα πάρει τον θρόνο. Μα θα καταχραστεί τη δόξα της βασιλείας του και τις μέρες εκείνες θα συντριβει όχι όμως σε μονομαχία ούτε σε πόλεμο.
Μετά τον θάνατο του Αντιοχου Γ΄ στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιος του Σέλευκος Δ΄ (Φιλοπατωρ) ο οποίος, μη αναλογιζόμενος το πάθημα του πατέρα του, φέρθηκε αλαζονικά και έστειλε τον ανώτερο αξιωματούχο του κράτους Ηλιόδωρο να αρπάξει τα χρήματα από το θησαυροφυλάκιο του ναού των Ιεροσολύμων. Οι φιλοδοξίες του Σέλευκου Δ΄ και οι εν γένει προσπάθειες του να διασπάσει τον απομονωτικό κλοιό, που του είχε επιβληθεί με την συνθήκη της Απάμειας, ανησύχησαν την Σύγκλητο η οποία σε συνεργασία με το βασιλιά του Περγάμου σχεδίασαν την εξόντωση του Σελευκιδη βασιλιά. Έτσι το 175 π.χ. ο Σέλευκος Δ΄ δολοφονήθηκε από τον Ηλιόδωρο, ο οποίος απετέλεσε απλώς το εκτελεστικό όργανο στα σχέδια της Ρώμης.
21. Και άλλος θα ενθρονιστεί στον θρόνο του. Αυτός θα είναι εξοστρακισμένος και δεν πρόκειται να του δώσουν την βασιλεία, μα θα έρθει με πλούτο και θα πάρει την βασιλεία με δολοπλοκίες.
Οι Ρωμαίοι πριν δολοφονήσουν τον Σέλευκο Δ΄ τον είχαν αναγκάσει να στείλει στην Ρώμη τον πρωτότοκο γιο του και νόμιμο διάδοχο του Σελευκιδικου θρόνου Δημήτριο Α΄. Τότε απελευθέρωσαν τον νεότερο αδερφό του Σέλευκου Δ΄ τον Αντίοχο Δ΄(Επιφανής) που είχε δοθεί ως όμηρος μετά την ήττα του πατέρα τους στην Μαγνησία. Ο Αντιοχος Δ΄ που ήταν γνωστός για τις φιλορρωμαικες του διαθέσεις μετά την απελευθέρωση του (176 π.χ.) εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εκεί πληροφορήθηκε την δολοφονία του αδελφού του. Τότε έσπευσε στη Μικρά Ασία όπου τον υποδέχτηκε ο εκεί τοποτηρητής της Ρώμης και βασιλέας του Περγάμου Ευμενης Β΄ ο οποίος τον έστεψε με τα σύμβολα της βασιλικής εξουσίας και ανέθεσε στον αδελφό του Άτταλο Β΄ να τον συνοδεύσει ως τα σύνορα της Συρίας. Στον Σελευκιδικο θρόνο όμως είχε ήδη εγκατασταθεί ο δευτερότοκος γιος του Σέλευκου Δ΄ Αντίοχος. Για να μην οξύνει τις αντιδράσεις των πιστών υπηκόων του δολοφονημένου βασιλιά, ο Αντιοχος Δ΄ τον αναγνώρισε αρχικά ως συμβασιλεα αλλά το 170 π.χ. τον δολοφόνησε.
22. Οι δυνάμεις του βασιλιά του νότου που σάρωναν τους εχθρούς, θα σαρωθούν από τον βασιλιά του βορρά και θα συντρίβουν, τον καιρό εκείνο θα συντριβει και ο τότε αρχιερέας του Ισραήλ.
Ο Πτολεμαίος Ε΄ δολοφονήθηκε το 180 π.χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Πτολεμαίος ΣΤ΄ (Φιλομητωρ) που ήταν 3 (η 6) ετών. Επίτροποι του ανήλικου βασιλιά αναδείχθηκαν δυο αυλικοί ο Ευλαιος και ο Λήναιος οι οποίοι με την αδέξια πολιτική τους οδήγησαν το κράτος σε χρεοκοπία και αποδιοργάνωση. Για να καλύψουν την κρίση που προκάλεσαν, παρέσυραν την Πτολεμαικη αυλή στην ανάληψη πολέμου εναντίον του Αντιοχου Δ΄ για την ανάκτηση της Κοίλης Συρίας, γεγονός που έμελλε να έχει ολέθριες συνέπειες για το αποδυναμωμένο αιγυπτιακό βασίλειο.
Κατά τον εορτασμό των γάμων του Πτολεμαίου ΣΤ΄ με την αδελφή του Κλεοπάτρα Β΄ (174 π.χ.) έγιναν αισθητές οι εχθρικές διαθέσεις της αυλής της Αλεξάνδρειας εναντίον του Σελευκιδη βασιλιά. Οι πρέσβεις του Αντιοχου Δ΄ που παρέστησαν στις τελετές ενημέρωσαν τον βασιλιά τους για το πολεμικό πνεύμα που επικρατούσε στην Αίγυπτο και εκείνος έσπευσε να ενισχύσει την αμυντική οργάνωση της Κοίλης Συρίας και τα σύνορα του προς την Αίγυπτο.
Τον καιρό εκείνο αρχιερέας στα Ιεροσόλυμα ήταν ο ευσεβής Ισραηλίτης Ονιας Γ΄ αλλά ο αδελφός του Ιάσων κατάφερε να τον παραμερίσει και να του πάρει την αρχιεροσύνη προσφέροντας στον Αντιοχο Δ΄ μεγάλο χρηματικό ποσό και υποσχόμενος να εξελληνίσει την Ιουδαία.
Τρία χρόνια αργότερα το 171 π.χ. ο Ιάσων αντικατασταθηκε στην αρχιεροσύνη από τον επίσης ελληνίζοντα Μενέλαο αφού ο τελευταίος υποσχέθηκε στον Αντιοχο Δ΄ περισσότερα χρήματα από αυτά που έδινε ο προκάτοχος του.
Η τυραννική διακυβέρνηση του Μενελάου και η κατασπατάληση του θησαυρού του ναού προκάλεσαν την αγανάκτηση του Ονια Γ΄ ο οποίος κατηγόρησε δημοσίως τον Μενέλαο και μετά κατέφυγε στη Δάφνη κοντά στην Αντιόχεια. Τις μέρες εκείνες όμως ο Αντιοχος Δ΄ απουσίαζε στην Κιλικία για να καταστείλει αναταραχή που είχε εκδηλωθεί στην Ταρσό και στην Μαλλό, έτσι ο Μενέλαος θεώρησε κατάλληλη την περίσταση για δράση και δωροδοκώντας τον Ανδρόνικο, αξιωματούχο της σελευκιδικης αυλής, πέτυχε την δολοφονία του Ονια.
23. Μετά από συνδιαλλαγές με τον βασιλιά του νότου, θα τον εξαπατήσει και θα υπερισχύσει εναντίον του με λίγη δύναμη.
Ο Αντιοχος Δ΄, με πρεσβεία που έστειλε στη Ρώμη το 173 π.χ., είχε διαβεβαιώσει την σύγκλητο πως δεν θα ανελάμβανε επιθετικό πόλεμο εναντίον της Αιγύπτου, παρά το εχθρικό κλίμα που καλλιεργούσαν εναντίον του οι επίτροποι του Πτολεμαίου ΣΤ΄. Επειδή όμως την εποχή εκείνη η Ρώμη προετοιμαζόταν για πόλεμο εναντίον του βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα (Γ΄ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 171-167 π.χ.) το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να εξασφαλίσει την ουδετερότητα των Πτολεμαιων και των Σελευκιδων και προφανώς η όξυνση στις σχέσεις των δυο ισχυρών Ελληνιστικών κρατών αποτελούσε την καλύτερη εγγυηση ότι δεν επρόκειτο να αναμειχθούν στον ρωμαιομακεδονικο πόλεμο.
Η πτολεμαικη αυλή ερμήνευσε την ουδέτερη στάση της Ρώμης ως εκδήλωση ενθαρρυντικής ανοχής και έτσι το 170 π.χ. κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των σελευκιδων αφού προηγουμένως εορτάστηκε στην Αλεξάνδρεια η επίσημη ενθρόνιση του Πτολεμαίου ΣΤ΄ όπου ανακηρυχθήκαν συμβασιλεις η αδελφή του Κλεοπάτρα Β΄ και ο αδελφός του Πτολεμαίος Η΄ (Φυσκων).
Μολονότι η πρωτοβουλία της κηρύξεως του πολέμου (ΣΤ΄ ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 170-168 Π.Χ.) προηλθε από την πτολεμαικη αυλή, οι ανεπαρκείς πολεμικές προπαρασκευές και η ανάληψη της ηγεσίας του στρατού από τους επιτρόπους, που δεν διέθεταν στρατηγικά προσόντα, επέτρεψαν στον Αντιοχο Δ΄ να ξεκινήσει πρώτος τις επιχειρήσεις. Τον Ιούλιο του 169 π.χ. ο σελευκιδης βασιλιάς κατατρόπωσε τον πτολεμαικο στρατό σε σφοδρή μάχη μεταξύ του όρους Κασίου και του Πηλουσιου και μετά από σύντομη ανακωχή πέτυχε με στρατήγημα να γίνει κύριος του Πηλουσιου, παραβιάζοντας τις πύλες της κάτω Αιγύπτου. Οι δυο επίτροποι Ευλαίος και Λήναιος σκοτώθηκαν και την επιτροπεία του βασιλιά ανέλαβαν ο Κομανός και ο Κινέας. Στο πολεμικό συμβούλιο που συγκληθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πανικού στην Αλεξάνδρεια, στα οχυρά τείχη της οποίας είχε αναδιπλωθεί ο Πτολεμαίος ΣΤ΄, αποφασίσθηκε η άμεση επιδίωξη συναλλαγής με τον Αντιοχο Δ΄.
24. Και σε μέρη εύφορα και πλούσια θα πάει, και θα κάνει πράγματα που δεν τα έκαναν ούτε οι πατέρες του ούτε οι παππούδες του. Θα μοιράσει δώρα και λάφυρα και επισιτισμό, σχεδιάζοντας πονηρά σχέδια εναντίον της Αιγύπτου και μέχρι ορισμένου καιρού.
Ήδη μεγάλο μέρος της Κάτω Αιγύπτου είχε περιέλθει χωρίς αντίσταση στην εξουσία του Αντιοχου Δ΄ που με την γενναιόδωρη συμπεριφορά του τόσο απέναντι στον ηττημένο πτολεμαικο στρατό όσο και απέναντι στους πληθυσμούς των πόλεων του αιγυπτιακού δέλτα είχε κατορθώσει να δημιουργήσει ευνοϊκό προς αυτόν κλίμα. Η πτολεμαικη αυλή τότε έστειλε πρεσβευτές και ζήτησε συνθήκη ειρήνης, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους πρωην βασιλικούς επιτρόπους.
Ο Αντιοχος Δ΄ έδειξε κατανόηση και επιείκεια, αλλά υποστήριξε με έμφαση τα πατρογονικά του δικαιώματα στην Κοίλη Συρία και αρνηθηκε να προχωρήσει σε συμφωνία.
25. Θα εξεγερθεί η επιθυμία του και η καρδιά του εναντίον του βασιλιά του νότου, και θα του επιτεθεί με πολύ στρατό. Ο βασιλιάς του νότου θα πολεμήσει έχοντας μεγάλο και ισχυρό στράτευμα, μα δεν θα μπορέσει να αντισταθεί, διότι κάποιοι καταστρώνουν σχέδια εναντίον του.
Ο Αντιοχος Δ΄ διεπλευσε θριαμβευτικά τον Κανωπικο βραχίονα του Νείλου, μπήκε στην Ναυκρατι και συνέχισε την προέλαση του προς την Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο του 169 π.χ. ο Πτολεμαίος ΣΤ΄, συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, σύναψε συνθήκη φιλίας και συμμαχίας και αναγνώρισε την κηδεμονία του θειου του Αντιοχου Δ΄ - ήταν αδελφός της μητέρας του Κλεοπάτρας Α΄. Η συνθήκη αυτή προκάλεσε την άμεση αντίδραση της αυλής και του λαού της Αλεξάνδρειας που έσπευσαν να ανακηρύξουν μόνους νόμιμους βασιλείς τον Πτολεμαίο Φυσκωνα και την Κλεοπάτρα Β΄ και έκλεισαν τις πύλες της πόλεως στον Αντιοχο Δ΄ και στον προστατευομενο του Πτολεμαίο ΣΤ΄.
26. Θα καταφαγουν τις προμήθειες του και θα τον συντρίψουν. Τα στρατεύματα του θα διαλυθούν και πολλοί θα πέσουν τραυματισμένοι.
Η πτολεμαικη πρωτεύουσα πολιορκηθηκε σκληρά από τα σελευκιδικα στρατεύματα που ανέλαβαν να υπερασπίσουν τα δικαιώματα του έκπτωτου βασιλιά και να πετύχουν την αναγνώριση της συνθήκης.
27. Οι δυο αυτοί βασιλείς, με δόλο και πονηριά στην καρδιά τους, θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα μιλήσουν με ψέματα, αλλά κανείς τους δεν θα πετύχει, διότι ακόμα πρέπει να περάσουν χρόνια.
Το τέλος του 169 π.χ. ο Αντιοχος Δ΄, που άλλωστε αντιμετώπιζε δυσχέρειες σε διάφορα σημεία του κράτους του, εξεκενωσε την Αίγυπτο, αφού προηγουμένως εγκατέστησε τον Πτολεμαίο ΣΤ΄ βασιλιά στη Μεμφι. Αισιοδοξούσε ότι έτσι θα συνεχιζόταν η εσωτερική διαμάχη των Πτολεμαιων, πράγμα που θα οδηγούσε στην οριστική υπαγωγή του βασιλείου τους στη σφαίρα της επιρροής του.
28. Ο βασιλιάς του βορρά θα επιστρέψει στην χώρα του με πολλά πλούτη, αλλά η καρδιά του θα σχεδιάζει πονηρά εναντίον της Αγίας Διαθήκης, θα πραγματοποιήσει τα σχέδια αυτά και θα επιστρέψει στην χώρα του.
Ο Αντιοχος Δ΄ αποχώρησε θριαμβευτικά από την Αίγυπτο στέλνοντας πρέσβεις με δώρα προς την Ρώμη και τα άλλα κράτη της Ελλάδος και της Ασίας προετοιμάζοντας έτσι την κοινή γνώμη για την αποδοχή της νέας τάξης πραγμάτων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πριν επιστρέψει στη χώρα του επιτέθηκε εναντίον του Ισραήλ και των Ιεροσολύμων. Μπήκε με αλαζονεία στο ναό και άρπαξε το χρυσό θυσιαστήριο, την λυχνία, την τράπεζα της προθέσεως και κάθε πολύτιμο σκεύος του ιερού. Πήρε ακόμα και την χρυσή διακόσμηση του ναού, καθώς και τους κρυμμένους θησαυρούς που βρήκε.
Μετά την λαφυραγώγηση του ναού των Ιεροσολύμων γύρισε στην χώρα του αφού προηγουμένως σκότωσε πολλούς Ιουδαίους και μίλησε με μεγάλη αλαζονεία εναντίον του Ιουδαϊκού λαού. [Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ, κεφ. 1ον , στιχοι 16 – 28]
29. Μετά από καιρό θα εκστρατεύσει πάλι εναντίον του νότου, μα δεν θα έχει την επιτυχία που είχε στην προηγούμενη εκστρατεία.
Η εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των δυο Πτολεμαιων δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του Αντιοχου Δ΄. Ο Σελευκιδης βασιλιάς βλέποντας τους δυο αδελφούς να συμφιλιώνονται θεώρησε ότι αυτό αποτελούσε παράβαση της προσωπικής του συμφωνίας με τον Πτολεμαίο ΣΤ΄ και την άνοιξη του 168 π.χ. επανέλαβε τις εχθροπραξίες. Ενώ ο στόλος του Αντιοχου Δ΄ κατελάμβανε χωρίς δυσκολίες την Κύπρο, ο ίδιος επικεφαλής ισχυρών πεζικών δυνάμεων διέσχισε την Κοίλη Συρία προελαύνοντας προς την Αίγυπτο. Η προσπάθεια των Πτολεμαιων, που με πρεσβεία τους δήλωσαν πρόθυμοι να συζητήσουν τις αξιώσεις του προκειμένου να αποσοβηθεί ο πόλεμος, δεν ευδοκίμησε και έτσι ο σελευκιδικος στρατός εισέβαλε στο αιγυπτιακό έδαφος και έγινε αμαχητί κύριος της Μέμφιδος. Στη συνέχεια ο Αντιοχος Δ΄ προχώρησε αργά προς την Αλεξάνδρεια μα φθάνοντας σε ένα προάστιο της, την Ελευσίνα, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Γαιο Ποπιλιο Λαινα και τα άλλα μέλη της ρωμαϊκής πρεσβείας (Ιούλιος 168 π.χ.).
30. Θα επελθουν εναντίον του στρατεύματα από την Κύπρο και θα τον ταπεινώσουν. Θα επιστρέψει και θα καταληφθεί από θυμό εναντίον της Αγίας Διαθήκης. Θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του και θα επιστρέψει αφού συνεννοηθεί με όσους Ιουδαίους πρόδωσαν την Αγία Διαθήκη.
Η ρωμαϊκή πρεσβεία είχε αποσταλεί από την αρχή του έτους στην Αίγυπτο για να διασαφηνίσει ότι η παράταση του πολέμου μεταξύ των Πτολεμαιων και Σελευκιδων θα προκαλούσε την εχθρότητα της Ρώμης εναντίον του υπευθύνου. Ο Γαιος Ποπιλιος Λαινας όμως δεν ανέλαβε πρωτοβουλία παρά μόνο όταν η είδηση του ρωμαϊκού θριάμβου επί των Μακεδόνων στη μάχη της Πυδνας (22 Ιουνιου 168 π.χ.) του επέτρεπε να αντιμετωπίσει τον Αντιοχο Δ΄ από θέση ισχύος. Τότε οι Ρωμαίοι πρέσβεις έπλευσαν εσπευσμένα στην Αλεξάνδρεια, ώστε να φθάσουν εκεί προτού ο Αντιοχος Δ΄ εκπορθήσει την πόλη.
Κατά την συνάντηση των δυο ανδρών στην Ελευσίνα ο Γαιος Ποπιλιος, αγνοώντας τις εκδηλώσεις φιλοφροσύνης του Σελευκιδη βασιλιά μολονότι μαζί του τον συνέδεε παλαιά φιλία, αξίωσε από αυτόν να αναγνώσει πρώτα το κείμενο του συγκλητικού δόγματος που τον καλούσε να εγκαταλείψει τον πόλεμο εναντίον του Πτολεμαίου.
Όταν ο Αντιοχος Δ΄ ζήτησε να συσκεφθεί με τους συμβούλους του, ο Ρωμαίος απεσταλμένος χάραξε με την βακτηρία του στο χώμα κύκλο γύρω από τον βασιλιά και τον κάλεσε να μην κινηθεί από αυτή τη θέση πριν δώσει την απάντηση του.
Ο Αντιοχος Δ΄ γνωρίζοντας ότι η συντριβή του Περσεα επέτρεπε πια στους Ρωμαίους να επιβάλουν την θέληση τους και με δυναμικά μέσα, ενέδωσε στις Ρωμαϊκές αξιώσεις και τα στρατεύματα του εξεκενωσαν την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Επειδή τότε διαδόθηκε μια ψευδής φήμη πως ο Αντιοχος Δ΄ είχε πεθάνει, ο πρωην αρχιερέας Ιάσων συγκέντρωσε πάνω από χίλιους άνδρες και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά εναντίον της Ιερουσαλήμ.
Ο τότε αρχιερέας Μενέλαος κρύφτηκε στην ακρόπολη και ο Ιάσων μπήκε στην πόλη και άρχισε να σφάζει τους συμπολίτες του, τελικά όμως δεν κατόρθωσε να πάρει την εξουσία και έφυγε εξόριστος.
Όταν ο Αντιοχος Δ΄ πληροφορήθηκε αυτά που είχαν συμβεί στην Ιερουσαλήμ νόμισε ότι είχε επαναστατήσει όλη η Ιουδαία. Γεμάτος θυμό ξεκίνησε από την Αίγυπτο - όπου είχε υποστεί την βαριά ταπείνωση από τους Ρωμαίους – κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και διέταξε τους στρατιώτες του να κατασφάξουν αδιακρίτως όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Μέσα σε τρεις μέρες σφάχτηκαν σαράντα χιλιάδες και άλλοι τόσοι πουλήθηκαν σκλάβοι. Κατοπιν ο Αντιοχος Δ΄ ληστεψε τον ναό και έφυγε για την Αντιόχεια, αφου αφησε πισω του στρατιωτικους εποπτες για να βασανισουν τον Ισραηλιτικο λαο.
Την επόμενη χρονιά (167 π.χ.) έστειλε τον Απολλώνιο με 20.000 στρατιωτες, η Ιερουσαλήμ πυρποληθηκε, τα τείχη της γκρεμίστηκαν, πολλοί Ισραηλίτες σκοτώθηκαν και οι γυναίκες και τα παιδιά τους αιχμαλωτίστηκαν. Εκτος απ’αυτά οι στρατιωτες έκτισαν μεσα στην Ιερουσαλημ ένα ισχυρό φρούριο, την Ακρα, ώστε να υπαρχει ένα μονιμο ορμητηριο για επιδρομές και λεηλασίες εναντιον της πολης και του ναού. Στο φρούριο αυτό εγκατεσταθηκε Σελευκιδικη φρουρα μαζι με Ισραηλιτες που ειχαν προδωσει την πιστη τους.
Επισης ο βασιλιας Αντιοχος Δ΄ εστειλε γραπτη διαταγη σε όλα τα εθνη του βασιλειου του, διατασσοντας τους λαους να εγκατελειψουν τους νομους και τα εθιμα τους και να γινουν ολοι ενας λαος. Εδικα στην Ιουδαια εξαπελυσε μεγάλο διωγμο εναντιον οσων παρεμεναν ακομη πιστοι στους πατροπαραδοτους νομους. Τα βιβλία του νόμου πετάχτηκαν στη φωτιά και όσοι είχαν τέτοια βιβλία θανατώθηκαν.
Θάνατος δια βασανιστηρίων ήταν η τιμωρία για όσους συνεχιζαν να τηρούν τον νόμο του θεού όπως επίσης και για όσους δεν ηταν προθυμοι να υιοθετησουν τα ελληνικα εθιμα.
Ο ναός της Ιερουσαλήμ μετονομάστηκε σε ναό του Ολυμπίου Διός και ο ναός της Γαριζιν σε ναό του Ξενίου Διός.
Στις 15 Δεκεμβριου του ετους 167 π.χ. στηθηκε ένας ειδωλολατρικος βωμος (σιχαμα της ερημωσης) πανω στο θυσιαστηριο του ναου της Ιερουσαλημ και στις 25 του ιδιου μηνα προσφερθηκε θυσια σ’αυτόν τον βωμο.
Ο Ελληνικος τροπος ζωης επιβληθηκε παντου στο Ισραηλ, ολοι σχεδον οι Ισραηλιτες αλλαξαν τα ονοματα τους, την ενδυμασια τους, καλυψαν την περιτομη τους, αγνοησαν την αργια του σαββατου, συχναζαν σε γυμναστηρια, θυσιαζαν στα ειδωλα, ετρωγαν χοιρινο, συμμετειχαν σε Διονυσιακες τελετες και εγιναν κανονικοι Ελληνες.
31. Και θα εμφανιστούν και άλλοι σαν αυτόν και θα βεβηλώσουν το άγιασμα της δυναστείας, θα αντικαταστήσουν την καθημερινή θυσία και τελικά θα παρουσιάσουν το σίχαμα της εξαφάνισης.
Τα μετρα του Αντιοχου Δ΄ προκαλεσαν την αντιδραση καποιων λιγων Ιουδαιων που παραμενοντας πιστοι στο νομο του Θεου εφυγαν για τα βουνα και ωργανωσαν εκει την αντισταση τους. Επικεφαλής της επανάστασης τέθηκε ο ιερεύς Ματταθιας του γενους Ασμών και μετά τον θάνατο του οι γιοι του και ιδιαίτερα ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, για αυτό και η επανασταση ονομαστηκε Μακκαβαϊκή.
Ο Ιουδας ο Μακκαβαιος μετα από σκληρες συγκρουσεις με τα Σελευκιδικα στρατευματα και τους αποστατες Ιουδαιους κατάφερε να αποκαταστήσει τον Μωσαϊκό νόμο και την πατροπαράδοτη θρησκεία των Ιουδαίων και στις 25 Δεκεμβριου του 164 π.χ προσεφερε θυσια στον Θεο πανω στο θυσιαστηριο του ναου της Ιερουσαλημ αφου πρωτα το εξαγνισε (ηταν ακριβως 3 χρονια από τοτε που μολυνθηκε).
Η ανακτηση όμως της θρησκευτικης ελευθεριας ηταν κατι εντελως επιφανειακο, στην πραγματικοτητα ο Ελληνικος τροπος ζωης ειχε διαβρωσει κάθε πτυχη της ζωης των Ιουδαιων.
Τα αδερφια του Ιουδα του Μακκαβαιου που τον διαδεχθηκαν στο αρχιερατικο αξιωμα, αλλα και οι μετεπειτα Μακκαβαιοι απογονοι, από αρχιερείς έγιναν στρατηγοί, βασιλιάδες, κυριάρχησαν στην ευρυτερη περιοχη, επεκτείνανε το κράτος τους και ναι μεν έδιωξαν την ελληνική (σελευκιδικη) κυριαρχία μα παραλληλα απέβαλαν και κάθε τι ιουδαϊκό και εξελληνίσθηκαν πληρως.
Όταν ηρθε ο Χριστος, ο αναμενομενος βασιλευς των Ιουδαιων, οι αρχιερεις όχι μονο δεν τον εδεχθηκαν αλλα με λυσσα ζητουσαν τον θανατο του λεγοντας ότι ο μονος βασιλεας που εχουν είναι ο Καισαρ.
Και αφού ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε οι αρχιερείς δωροδόκησαν τους στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο για να διαδώσουν ότι το σώμα του Χριστού το έκλεψαν οι μαθητές του και το εξαφάνισαν.
32. Και αυτοί, οι προδότες του νόμου, θα φτιάξουν δόλια διαθήκη, μα ο λαός που γνωρίζει Τον Θεό του θα υπερισχύσει και θα πράξει το θέλημα Του.
Οι αρχιερείς όταν είδαν ότι τα θαύματα που έκαναν οι μαθητές του Χριστού ήταν πλέον φανερά σε όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και δεν ήταν δυνατό να τα αρνηθούν, κάλεσαν τους μαθητές και τους απείλησαν να μην ξαναδιδάξουν ούτε να ξαναμιλήσουν ποτε σε κανενα περι του Ιησου Χριστού. Οι μαθητές όμως…. παρά τα βασανιστήρια που υφίσταντο…. προτίμησαν να υπακούσουν στο θέλημα του Θεού και να διαδώσουν την νέα διαθήκη που παρέλαβαν από τον Ιησού Χριστό και όχι στο θέλημα των αρχιερέων που ήθελαν να την αποκρύψουν και να παρουσιάζουν μια δόλια εθνικιστική διαθήκη περί ενός γήινου βασιλεα του Ιουδαικου κρατους. (Ιουδαισμος).
33. Οι συνετοί άνθρωποι του λαού θα καταλάβουν πάρα πολλά, και θα κυνηγηθούν με σπαθί, φωτιά, φυλάκιση και με αρπαγή των υπαρχόντων τους για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Οι συνετοι ανθρωποι του λαου αναγνωρισαν αμεσως την απολυτη αληθεια του Ιησου Χριστου η Λογου του Θεου (που ετσι και αλλιως είναι καταγραμμενος μεσα στις καρδιες των ανθρωπων), συντονιστηκαν από τον Λογο αυτό και αρχισαν να σχηματιζουν κοινοτητες βασισμενες στην αγαπη για τον συνανθρωπο τους (πρωτοχριστιανικες εκκλησιες). Οι πιο ταπεινοι και πιο προθυμοι απ’ολους στο να υπηρετουν τους αλλους ηταν αυτοι που κατειχαν καποιον από τους τρεις βαθμους ιερωσυνης (Διακονος, Ιερεας, Επισκοπος). Τετοιες κοινοτητες δημιουργηθηκαν σε ολο τον Ελληνορωμαικο κοσμο οπου διεδιδετο ο λογος του θεου και αποτελουσαν την εκκλησια του Χριστου. Εκεινον ειχαν ως κεφαλη τους, Εκεινος τους συνεδεε σε ένα σωμα, Εκεινον προσκυνουσαν και οχι τους γήινους θρόνους. Η ζωη των πρωτων χριστιανων εντυπωσιαζε ακομα και τους εχθρους τους και ετσι η αυξηση του αριθμου των χριστιανων ηταν ραγδαια. Ο θρόνος όμως της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας (που είχε πλέον πάρει την κοσμοκρατορία από τους Πτολεμαίους και Σελευκίδες) φοβουμενος ότι χανει την ισχυ του διοργανωσε τρομερους διωγμους εναντιον των χριστιανων. Ο πρωτος διωγμος ξεκινησε το 64μ.χ. επι Νερωνος και ο τελευταιος τελειωσε το 311μ.χ. επι Γαλεριου.
34. Και ενώ θα υφίστανται μαρτύρια, θα βοηθηθούν με μια μικρή βοήθεια, μα έτσι θα προστεθούν σε αυτούς πολλοί ύπουλοι και υποκριτές.
Το 312μ.χ., τις παραμονες της συγκρουσης Κωνσταντινου και Μαξεντιου για τον τιτλο του αυτοκρατορα, ο πρωτος, εχοντας διακρινει την δυναμικη της χριστιανικης εκκλησιας και θελοντας να την σφετεριστει, σκαρφιστηκε μια μεγαλη απατη. Διέδωσε ότι είδε να λάμπει στον ουρανό ένας σταυρός με την επιγραφή «εν τουτω νικα» και εδωσε εντολη να γινει ο σταυρος εμβλημα του στρατου του. Στη μαχη που ακολουθησε ο Κωνσταντινος νικησε και αρχισε να παρουσιαζεται ως απεσταλμενος από τον Θεο. Ο σταυρος από συμβολο αυτοθυσιας για τον συνανθρωπο εγινε συμβολο εξοντωσης του συνανθρωπου και με αυτό ο αυτοκρατωρ Κωνσταντινος συνεχισε τις σφαγες λεγοντας πως Ο Θεος τον εκρινε αξιο και του ανεθεσε να σωσει τον κοσμο από τις συμφορες.
Το 313μ.χ. εξέδωσε το διαταγμα των μεδιολανων (περι ανεξιθρησκειας), και το 325μ.χ. συγκαλεσε την 1η οικουμενικη συνοδο οπου θεσμοθετησε τον θρησκευτικο θρονο της Ρωμαικης αυτοκρατοριας, τον επισκοπο Ρωμης η Πάπα. Δημιουργοντας ετσι μια νεα θρησκεια τον χριστιανισμο με τους αντιστοιχους οπαδους της, τους χριστιανιστες.
35. Τότε θα κλονιστούν ακόμα και οι συνετοί, για να δοκιμαστούν έτσι μεσ’από την φωτιά και να εκλεγούν και να αποκαλυφθούν οι άξιοι και οι ανάξιοι μέχρι να έλθει το τέλος του χρόνου, διότι ακόμα απομένει χρόνος.
τα ορια μεταξυ χριστιανων και χριστιανιστων εγιναν δυσδιακριτα ακομα και
οι συνετοι αρχισαν να ασχολουνται με θεωριες όπως τριαδικο δογμα και ο κοινωνικος χαρακτηρας των τοτε εκκλησιων χαθηκε και αυτές μετατραπηκαν σε υποκαταστηματα του θρονου και αυτόν προσκυνουσαν παρα τον λογο του θεου.
Το ψωμι και το κρασι που συμβολιζε το σωμα και αιμα Του Λογου Του Θεου (Χριστος) και το οποιο το ετρωγαν και το επιναν οι χριστιανοι για να θυμουνται Τον Λογο Αυτό και να προσπαθουν να τον κανουν πραξη, μετατραπηκε σε αλχημιστικό τελετουργικο οπου οι διορισμενοι από την αυτοκρατορια ιερεις «μετουσιωναν» το ψωμι και το κρασι σε σωμα και αιμα Χριστου!!! και σε οποιον το ετρωγε και το επινε λειτουργουσε σαν μαγικο φιλτρο που του εξασφαλιζε την επουρανιο βασιλεια!!! Διεστρεψαν ετσι παντελως Τον Λογο Του Θεου και ματαιωσαν κάθε προσπαθεια των ανθρωπων για χριστιανικη = κοινοτικη ζωη.
36. Ο βασιλιάς θα κάνει ότι θέλει, θα υπερηφανευτεί και θα αλαζονευτεί εναντίον κάθε θεού, και θα πει και θα κάνει πράγματα φοβερά μέχρι τέλος της οργής, διότι αυτά είναι γεγονότα που θα γίνουν καθώς τελειώνει ο χρόνος.
Το 476 μ.Χ. έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το μόνο που απέμεινε ήταν ο Παπικός θρόνος. Ο θρόνος αυτός το 496 μ.Χ. προσηλύτισε στο Ρωμαιοκαθολικισμό τον βασιλιά των Φράγκων Χλοδοβίκο. Η Παπική εκκλησία του έδωσε τις ευλογίες της και κάθε υποστήριξη ώστε να παρουσιαστεί σαν νέος Κωνσταντίνος γιά να κατακτήσει τους υπόλοιπους βάρβαρους λαούς της Δυτικής Ευρώπης και να τους επιβάλει την θρησκεία του Πάπα. Τους επόμενους αιώνες οι Φράγκοι επέβαλαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό δια της βίας σ'ολη τη Δυτική Ευρώπη. Επί Καρλομάγνου ο προσυλητισμός μετράπηκε σε συνώνυμο της κατάκτησης. Οι κατακτημένοι αναγκάζονταν να επιλέξουν ανάμεσα στον Χριστιανισμό και το θάνατο.Ο Πάπας έχριζε τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες της Ευρώπης και απαιτούσε από αυτούς και τους λαούς τους απόλυτη υποταγή στο Παπικό θέλημα.
Εχοντας ως δικαστικό και εκτελεστικό του όργανο την Ιερά Εξέταση, η πολιτική του εξουσία απλώθηκε παντού στην Ευρώπη. Οσοι περιφρόνησαν την εξουσία του εξοντώθηκαν με φρικτά βασανιστήρια. Μεταξύ αυτών και φωτεινά πνεύματα της εποχής. Ολη η ιστορία της ανθρωπότητας από τον μεσαίωνα και μετά είναι ένα συνεχές αιματοκύλισμα λόγω της αξίωσης του πάπα να είναι αυτός ο απόλυτος άρχων, ανώτερος από οποιαδήποτε άλλη εξουσία.
Ελαβε τίτλους όπως: «Βασιλεύς», «Καίσαρ», «λαμπρότατος πρίγκηψ», «ύψιστος κύριος του κόσμου», «βασιλεύς βασιλέων», «αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης» ακόμα και «Θεός επί γης»!
Ο Παπικός θρόνος αλαζονεύεται από δύσης ως ανατολής περί της όχι απλώς Θείας αλλά Θειοτάτης ιδιότητάς του και η ιστορία του ταυτίζεται με τα εσχατολογικά γεγονότα που θα γίνουν ως το τέλος του χωροχρόνου, αφού από τον θρόνο αυτό θα προκύψει ο αντίχριστος.
37. Θα αγνοήσει όλους τους θεούς των πατέρων του, ούτε γυναίκες θα επιθυμήσει και κάθε τι το θείο θα το αγνοήσει, διότι πάνω απ’όλους θα υψώσει τον εαυτό του.
Κάθε τι που σέβονταν η προσκυνούσαν οι προηγούμενοι θρόνοι αγνοήθηκε από τον θρησκευτικό θρόνο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο οποίος μόνο τον εαυτό του θεωρούσε ανώτερο. Ακόμα και τον γάμο τον περιφρόνησε. Επέβαλε την αγαμία στους κληρικούς δημιουργώντας έτσι ένα χριστιανιστικό αρχιερατείο από ανθρώπους σεξουαλικά διεστραμμένους και αποκομμένους από τον κοινωνικό ιστό.Και από το 1870, με την Πρώτη Βατικανή Σύνοδο, ο Παπικός θρόνος έγινε αλάθητος, η δε εξουσία του υπέρτατη και καμία άλλη εξουσία στον πλανήτη δεν μπορεί πλέον να τον πλησιάσει.
38. Μόνο τον μαωζείν, τον θεό του πολέμου θα δοξάσει και θα λατρέψει ως θεό, τον οποίον δεν γνώρισαν οι πρόγονοι του. Θα τον δοξάσει και θα τον τιμήσει με χρυσό και ασήμι, πολύτιμους λίθους και δώρα.
Ο τρόπος με τον οποίον λάτρευε τον πόλεμο ο Παπικός θρόνος είναι μοναδικός: Πάντοτε ήταν έτοιμος να συμμαχήσει με τον οποιοδήποτε εχθρό του για να κτυπήσει τον οποιοδήποτε φίλο του. Θεωρούσε τους πάντες εχθρούς που πρέπει να εξουδετερώσει.Ακόμα και για την διαδοχή των Παπών, ο πιο προσφιλής τρόπος ήταν η δολοφονία.
Ασκούσε τέτοια τρομοκρατική επιρροή στους λαούς, στους βασιλιάδες και στους αυτοκράτορες ώστε να τους ξεσηκώνει άλλοτε σε σταυροφορίες, άλλοτε σε θρησκευτικούς, ή αποικιακούς, ή επαναστατικούς πολέμους με εκκαθαρίσεις, γενοκτονίες και ολοκαυτώματα.
Τα κληροδοτήματα των πιστών και οι παραχωρήσεις των Φράγκων βασιλέων έκαναν τον θρόνο της Ρώμης τον μεγαλύτερο γαιοκτήμονα της Μεσαιωνικής Ευρώπης.
Εκτός των δωρεών συσσώρευε χρήματα με εισφορές, συγχωροχάρτια. και υπέρογκη φορολογία που είχε επιβάλλει στα κράτη της Ευρώπης.
Μέσω του τάγματος των Ναϊτών (οι οποίοι ανακάλυψαν τις επιταγές και δημιούργησαν το πρώτο τραπεζικό σύστημα) συγκέντρωσε όλο τον πλούτο του πλανήτη.
Αφού εξόντωσε τους Ναΐτες και διέλυσε το τάγμα τους, μεταβίβασε τα περιουσιακά στοιχεία τους σε άλλα ιπποτικά τάγματα. Τον 18ο αιώνα, εκτός από τα θρησκευτικά τάγματα, ο θρόνος δημιούργησε και κοσμικά τάγματα (Rothschild, Rockefeller) για να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα την τεράστια οικονομική δύναμη που είχε αποκτήσει.
Για παράδειγμα: οι Ρότσιλντ είχαν χρηματοδοτήσει και τον Ουέλινγκτον στην Αγγλία και τον Ναπολέοντα στη Γαλλία. Έτσι, ο Παπικός θρόνος διαχρονικά πάντα αύξανε την δύναμη του όποια πλευρά κι αν νικούσε.
Σήμερα το Βατικανό βρίσκεται πίσω από όλες τις τράπεζες και τους διεθνείς οργανισμούς και μέσω αυτών κουνάει σαν μαριονέτες κυβερνήσεις, στρατούς, μυστικές υπηρεσίες, λέσχες, μασονικές στοές και κάθε είδους οργανώσεις και αιρέσεις που μαστίζουν την κοινωνία.
39. Με αυτόν τον ξένο θεό θα φτιάξει τα οχυρά του καταφύγια, θα αυξήσει την δόξα του, θα υποτάξει τους γήινους και κομμάτια γης θα μοιράζει ως δώρα.
Ο Παπικός θρόνος με τις παντός είδους σφαγές που διαπράττει εδώ και δεκαπέντε αιώνες, έχει καταφέρει να εξαπλώσει την κυριαρχία του σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Στήνει νέα βασίλεια, νέες αποικίες, νέους θρόνους και χρησιμοποιεί τις διάφορες περιοχές του πλανήτη σαν τραπουλόχαρτα που τα μοιράζει στους εκάστοτε βασιλιάδες, κυβερνήτες ή προέδρους για να παιχτεί ακόμα μια στημένη γεωπολιτική ή γεωθρησκευτική παρτίδα.Οι καρποί του Παπισμού ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι, βασανιστήρια, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
Ο Παπικός θρόνος είναι ο αρχινονός της οικουμένης. Χρησιμοποιεί τα κράτη ως μπράβους του (που τους βάζει να αλληλοσφάζονται) ενώ ταυτόχρονα συσωρεύει τον όποιο πλούτο υπάρχει στη γη.
40. Προς το τέλος του χρόνου ο βασιλιάς του βορρά θα συγκρουσθεί με τον βασιλιά του νότου και θα συγκεντρώσει εναντίον του άρματα, ιππικό, πλοία πολλά και θα εισβάλλει στη γη του, θα συντρίψει τους κατοίκους και θα προελαύνει.
Στους προηγούμενους στίχους, με τους όρους: «βασιλιάς του βορρά» και «βασιλιάς του νότου», εννοούνταν οι βασιλιάδες των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων αντίστοιχα, οι οποίοι εξαντλήθηκαν σε μια σειρά μεγάλων συγκρούσεων, για την κατοχή της περιοχής της Παλαιστίνης ή Γης του Ισραήλ. Η περιοχή αυτη το 63 π.Χ. κατακτηθηκε απο τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και απο τον 4ο μ. Χ. αιωνα, οταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία καθιερωσε επισημη θρησκεια το Χριστιανισμό, απέκτησε μεγάλη ιστορική και θρησκευτική αξία, ονομάστηκε άγιοι Τόποι και ειναι ο ιεροτερος τοπος του χριστιανισμου. Τον 7ο αιώνα ομως, εμφανίστηκε μια αλλη θρησκευτικη αυτοκατορια, το Ισλαμ, που κυριεύσε τους Αγίους Τοπους και έχτισε πάνω στο ορος του ναου, δηλ. εκει που παλαιοτερα ηταν κτισμενος ο ναος του σολομοντα, δυο Τεμένη, του Ομάρ και του Αλ-Ακσά, καθιστώντας έτσι την Ιερουσαλήμ την τρίτη ιερότερη πόλη του Ισλαμισμού, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα. Εκτοτε η περιοχή ξανάγινε το μήλο της έριδος, αυτή τη φορά ανάμεσα στη Ρωμαϊκή χριστιανιστικη αυτοκρατορία και την Ισλαμική αυτοκρατορία ή Χαλιφάτο. Ετσι ως «βασιλιάς του βορρά» εννοείται πλέον ο θρόνος του Πάπα και ως «βασιλιάς του νότου» ο θρόνος του Χαλίφη. Ο «βασιλιάς του βορρά» λοιπόν, δηλ. ο παπικός θρόνος, από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι σήμερα, δεν σταμάτησε ποτέ τις προσπάθειες για να απελευθερωσει τους αγίους τόπους από την ισλαμική κατοχή. Στα τέλη του 19 ου αιώνα , έχοντας πλέον συνειδητοποιησει ότι για να γινει αυτο πρεπει να εγκαταστήσει εκεί, ένα μόνιμο στράτευμα εναντίον του ισλαμ, βρηκε την ιδανικη λυση στον εβραικο λαο. Διεσπειρε στις κοινοτητες των εβραιων, την ιδεα του σιωνισμού για τη δημιουργία ενος εβραϊκού κράτους και αρχισε ετσι να ωθει τους εβραιους να εποικισουν την Παλαιστίνη. Και ταυτόχρονα, για να τρομοκρατήσει τους Εβραίους που αντιδρούσαν στον σιωνιστικο σχεδιο και για να τους αναγκασει να μεταναστευσουν και αυτοι στην Παλαιστίνη, υποδαύλιζε τον αντισημιτισμό και τα πογκρόμ εναντίον τους, με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Μετετρεψε ετσι τους εβραιους σε ισοβιους σταυροφόρους, τους παρεταξε μεσα σε ενα στρατοπεδο που το ονομασε ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ και τους χρησημοποιει αποκλειστικα και μονο για την ολοκληρωτικη ανακτηση της περιοχης της Παλαιστίνης, αλλα πανω απ'ολα για την ολοκληρωτικη ανακτηση της Ιερουσαλήμ και ειδικα του ορους του ναου. Επειδή όμως η ανακτηση του ορους του ναου, που ειναι ο τρίτος ιερότερος τοπος του Ισλαμ, θα προκαλέσει την εξεγερση ολου του ισλαμικού κόσμου, γι'αυτο ο παπικός θρόνος τα τελευταια 20 χρονια, προετοιμαζει συστηματικα αυτην την τελικη ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ . Με διάφορα Reality ΠΟΥ στηνει και ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΜΕ, όπως οι δίδυμοι πύργοι, το ισλαμικό κράτος και οι τζιχαντιστικες τρομοκρατικες επιθεσεις, κατασκευαζει τα αλλοθι για να μπορει να εισβαλει στα ισλαμικα κρατη, να σπερνει τον πολεμο και την φτωχεια και να περικυκλωνει την ιερουσαλημ με περισοτερα στρατοπεδα. Παραλληλα μεσω ενος ρεαλιτυ που πρωταγωνιστει ο ερντογαν και παριστανει τον ηγετη του ισλαμ, απειλοντας με ιερο πολεμο τους συγχρονους σταυροφορους, ο παπας εχει κατασκευασει το “λαγο” με τον οποιο θα ξεσηκωσει τους μουσουλμανους, και θα τους παρασυρει σε εναν πολεμο-παγιδα. Και ενω , ο παπικος θρονος καλιεργει και αυξανει την πολωση και το μισος μεταξυ ισλαμιστων και χριστιανιστων, ταυτοχρονα, μεσω του ΟΗΕ και διαφορων αλληλεγγυων ΜΗΚΥΟ, προωθει και επιταχυνει την εγκατασταση των μουσουλμανων μεταναστων σε χριστιανιστικες χωρες. Ετσι ο παπικος θρονος εχει καταφερει να δημιουργησει, παντου πανω στο πλανητη, ένα εκρηκτικό μείγμα πληθυσμών που θα το πυροδοτήσει όταν γκρεμίσει τα τεμένη Ομάρ και Αλ Ακσά. Αυτη ειναι η παγκοσμια παγιδα που εχει στησει ο θρονος της ρωμης για να βαλει τους ανθρωπους να αλληλοσκοτωθουν και να γινει ο απολυτος κυριαρχος στο παιχνιδι των θρονων. Η ανθρωπότητα θα εγκλωβιστεί σε έναν οικουμενικό πόλεμο με δισεκατομυρια νεκρούς. Στην αποκάλυψη αναφέρεται ως η έκτη σάλπιγγα κατα την οποια θα σκοτωθει το ένα τρίτο των ανθρώπων.
41. Θα εισβάλλει στην αγία γη και πολλοί θα σκοτωθούν. Θα σωθούν όμως από το χέρι του οι Εδωμιτες, οι Μωαβιτες και η ηγεσία των Αμμωνιτων.
Ο θρονος της ρωμης Θα εισβάλει στις χωρες της Μεσης Ανατολης με ολους τους μπραβους του Αμερικη-ΡΩΣΙΑ-Ευρωπη + ΙΣΡΑΗΛ και θα εξοντωσει παρα πολλους, θα σωθουν ομως οι λαοι που εχουν συμαχησει μαζι του, οπως της σαουδικης αραβιας και των εμιρατων.
42. Θα απλώσει την κυριαρχία του πάνω σε όλη την γη και ούτε η γη της Αιγύπτου θα γλυτώσει.
43. Θα κατακτήσει κάθε χρυσάφι, ασήμι η πολύτιμο αντικείμενο της Αιγύπτου, των Λιβυων και των Αιθιοπων που φυλάγεται στα θησαυροφυλάκια τους.
Ο βατικανειος θρονος θα κυριαρχησει πανω σε ολη τη γη. Θα εισβάλει σε Αφρικανικές χώρες και θα τις λεηλατήσει ολοκληρωτικά, αρπαζοντας καθε τι πολυτιμο που εχουν.
44. Θα τον ταράξουν όμως δυσμενείς πληροφορίες από τα ανατολικά μέρη και από τον βορρά, θα επιτεθεί με πολύ θυμό για να αφανίσει και να πυρπολήσει πολλούς.
Καποιοι λαοι σε ανατολικές και βόρειες χώρες, θα ξεσηκωθουν και θα γινουν επαναστασεις, αλλα αυτος Θα τις καταστείλει πολυ βίαια και θα βομβαρδισει πληθη ανθρωπων.
45. Θα στήσει τον θρόνο του ανάμεσα στις δυο θάλασσες, στο όρος το άγιο. Μα θα έλθει το τέλος του και δεν θα υπάρχει κανείς να τον γλυτώσει.
Θα στησει τον θρονο του αναμεσα στην μεσογειο και την νεκρα θαλασσα στο ορος Σιων, δηλαδη στον ναο του Σολομοντα στην Ιερουσαλημ. Οταν το βατικανο γκρεμισει τα τεμενη του omar και alaqsa, και παρει στα χερια του το ορος του ναου θα ξεκινησει την ανέγερση του τρίτου ναού του Σολόμωντα. Τον καιρο εκεινο θα ολοκληρωθουν οι κρατικες εννοποιησεις και θα αναβιωσει η ρωμαικη αυτοκρατορια, ενω παραλληλα θα γινει και η ενωση των εκκλησιων που θα ενωσει τους θρονους της Ρώμης, της Νέας Ρώμης και της Τρίτης Ρώμης, και θα προκυψει ενας θρησκευτικος αρχηγος του χριστιανισμου, που θα ειναι επισης και ο μοναδικος αυτοκρατωρ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτος θα παρουσιαστει ως θεος και θα στησει το θρονο του μεσα στο ναο του σολομοντα, προσπαθωντας να δειξει οτι αυτος ειναι ο χριστος που ξαναπαρουσιαστηκε στη γη και ηρθε στο ναο του για να βασιλεψει με δοξα.. Ομως αυτος θα ειναι ο αντιχριστος και το εργο του ειναι να πολεμησει τον θεο, καταστρεφοντας το Δημιουργημα του Θεου, τον ανθρωπο, Και για να μπορεσει να μας εξολοθρευσει ολους και να μην του ξεφυγει κανεις, εχει ηδη ξεκινησει απο περσι, να προβαλεται το ρεαλιτυ του Coronavirus, μεσω του οποιου θα επιβαλλει σε ολους μας ανεξαιρετως, να ΜΑΡΚΑΡΙΣΤΟΥΜΕ με ενα ψηφιακο διακριτικο, ωστε να αποκτησει ετσι την Απόλυτη ακρίβεια στον γεωεντοπισμό μας και στην εξολοθρευση μας. Η βασιλεια του αντιχριστου ομως δεν θα κρατησει για πολες μερες, διοτι συντομα θα γινει η δευτερα παρουσια του χριστου, που θα τον αφανισει για παντα και κανεις δεν θα μπορει να τον γλυτωσει.
